Członkowie honorowi

Kolega Piotr Abramczuk urodził się 28 marca 1908 roku w Janowie Podlaskim.

Studia wyższe ukończył na Politechnice we Lwowie, poczym rozpoczął pracę w zawodzie geodezyjnym. Z Sądecczyzną związał się podejmując pracę przy budowie zbiornika w Rożnowie. Wytyczył projektowaną linię zalewową i przygotował wykaz gruntów do wykupu.

Po wojnie osiadł na stale w Nowym Sączu. Dzięki Jego staraniom powołano w tym mieście Miejską Pracownię Geodezyjną. Na kierownika pracowni powołano inicjatora Kol. Piotra Abramczuka. Funkcję tę pełnił do roku 1974 tj. do przejścia na emeryturę.

Był zawsze mocno związany ze środowiskiem geodezyjnym, najpierw działał w Izbie Inżynierskiej we Lwowie a potem w Stowarzyszeniu Mierniczych Przysięgłych. W roku 1948 wstąpił do Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej, który w roku 1953 przekształcił się w Stowarzyszenie Geodetów Polskich.

Był założycielem i wieloletnim przewodniczącym Koła Terenowego SGP w Nowym Sączu. W roku 1980 dzięki Jego inicjatywie powołano w Nowym Sączu Oddział SGP. Na pierwszego Przewodniczącego Oddziału wybrano Kol. Piotra Abramczuka. Funkcję tę pełnił przez dwie kadencje będąc zarazem członkiem Zarządu Głównego SGP. W latach 1983-1989 pełnił funkcję członka Głównego Sądu Koleżeńskiego SGP.

Był bardzo aktywnym działaczem stowarzyszenia, koleżeńskim i wielce lubianym w środowisku geodezyjnym. Był jednym z pomysłodawców i twórców Nowosądeckich Sesji Naukowo-Technicznych z cyklu „aktualne zagadnienia w geodezji”. Sesje te są organizowane od roku 1974. Dzięki dobrej organizacji od samego początku Sesja stała się jedną z najbardziej znaczących konferencji organizowanych przez Stowarzyszenie Geodetów Polskich.

W dowód uznania Jego wieloletniej działalności i zasług położonych dla rozwoju Stowarzyszenia Geodetów Polskich, XXX Zjazd Delegatów SGP, który odbył się w dniach 19-20 maja 1989 roku w Legnicy, nadał Mu godność Członka Honorowego SGP.

Do ostatnich swoich dni uczestniczył w pracach Stowarzyszenia. Zmarł dnia 2.05.1999 roku i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Nowym Sączu.

Kol. Zdzisław Adamczewski urodził się 29 listopada 1931 roku w Swędowie (Ziemia Łódzka). Ukończył Gimnazjum St. Staszica w Zgierzu poczym Liceum Miernicze w Łodzi (technik geodeta w 1951 r.). Studia w latach 1951-1956 na Wydziale Geodezyjnym (później Geodezji i Kartografii) Politechniki Warszawskiej. W roku 1956 uzyskał dyplom magistra inżyniera. Od 1954 roku nauczyciel akademicki na Wydziale Geodezji i Kartografii PW ( pracę rozpoczął na III roku studiów).Doktorat 1964., habilitacja -1971 r. Zajmował kolejne stanowiska w uczelni, od zastępcy asystenta do profesora. Stypendysta Rządu Królowej Juliany Holenderskiej – w 1965 r. odbył półroczny staż naukowy w TH Delft. W latach 1971-1973 dziekan Wydziału Geodezji i Kartografii, w latach 1973-1980 prorektor Politechniki Warszawskiej.

W latach 1973-1974 kierownik projektu i współautor Systemu Informacji Przestrzennej Teren ( podsystemu Państwowego Systemu Informatycznego). W 1977 roku – kierownik i współautor projektu sieci geodezyjnej kontynentu Afryki (przyjętego do realizacji przez ONZ i częściowo zrealizowanego przez USA, Francję, Wlk. Brytanię i Polskę).

W latach 1980-1987 prezes Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii, podsekretarz stanu (równolegle praca naukowa i dydaktyczna w Politechnice Warszawskiej).

Obecnie – emerytowany profesor Politechniki Warszawskiej ( zajęcia zlecone), profesor Wyższej Szkoły Gospodarki Krajowej w Kutnie.

Członek założyciel Towarzystwa Naukowego Nieruchomości i w czterech kadencjach przewodniczący Rady Programowej Towarzystwa. Przez kilka kadencji Członek Komitetu Geodezji PAN.

Autor ponad 300 publikacji naukowych, naukowo-technicznych i populizatorskich oraz monografii i podręczników. Współautor dwóch patentów. Promotor 13 doktorantów. Twórca polskiej szkoły nieliniowego rachunku wyrównawczego. W 1990 r. sformułował na podstawie studiów topografii powierzchni Globu oraz rozkładu w czasie kataklizmów sejsmicznych prawo rotacji sejsmicznej (pozwalające dokonywać predykcji długoterminowej tych kataklizmów oraz w znacznym stopniu wyjaśniające zjawisko El Niño). Opracował technologię numeryczną ustalania tzw. dni sejsmicznych. Geodeta uprawniony i rzeczoznawca majątkowy.

Członek Stowarzyszenia Geodetów Polskich od 1957 r. W latach 1974-1980 wiceprzewodniczący, a w kadencji 1983-1986 przewodniczący Zarządu Głównego SGP. Wieloletni członek Rady Głównej NOT. Przewodniczący Sekcji Naukowej Szacowania Nieruchomości SGP. od 1992 r. redaktor działowy Przeglądu Geodezyjnego, także stały felitonista tego pisma. Od ponad 38 lat, nieprzerwanie do chwili obecnej – przewodniczący Centralnego Sądu Konkursowego Turnieju Młodych Mistrzów Techniki oraz przewodniczący Komitetu TMMT obecnie Olimpiady Inowacji Technicznych. Członek Polskiego Komitetu Prac Młodych Naukowców Unii Europejskiej.

W uznaniu zasług, Kol. Zdzisława Adamczewskiego, wniesionych w rozwój Stowarzyszenia, XXXVI Zjazd Delegatów SGP obradujący w Łodzi w dniach 8-9.06.2007 r. nadał MU godność Członka Honorowego SGP.

Za pracę zawodową i społeczną otrzymał wiele odznaczeń państwowych, resortowych, organizacji społecznych i regionalnych. Posiada między innymi: Krzyż Komandorski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, brązowy, srebrny i złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, Medal Komisji Edukacji Narodowej, złotą Odznakę „Za zasługi dla geodezji i kartografii”, Odznakę Zasłużony Pracownik Rolnictwa, srebrną złotą i diamentową Odznakę Honorową SGP, srebrną i złotą Odznakę Honorową NOT.

Maria Andraszek-Januszko urodziła się w Warszawie w roku 1930. Po ukończeniu studiów na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej uzyskała w 1956 r. dyplom magistra inżyniera geodezji. Znaczną część życia zawodowego zajęła jej praca w geodezji warszawskiej. Pełniła funkcję kierownika i inspektora kontroli w Warszawskim Przedsiębiorstwie Geodezyjnym, była także głównym specjalistą geodezyjnym w Biurze Głównego Geodety m.st. Warszawy, a wreszcie inspektorem w Wydziale Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Wojewódzkiego w Warszawie, gdzie w latach dziewięćdziesiątych zajmowała się m.in. komunalizacją gruntów.

Ukończyła kurs szacowania nieruchomości w roku 1992, oraz została wpisana na listę rzeczoznawców SGP. Odznaczona przez Radę Narodową m.st. Warszawy złotą odznaką honorową „Za zasługi dla Warszawy”, oraz Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Od roku 1966 jest członkiem Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Pełni funkcję przewodniczącej koła, a od 1989 r. była członkiem a następnie przewodniczącą Głównego Sądu Koleżeńskiego do 2012 r. Została uhonorowana tytułem „Zasłużony Senior SGP, Diamentową Honorową Odznaką SGP, a w roku 2009 medalem „W dowód uznania”. W 2010 r.

Zjazd Delegatów SGP przyznał Marii Andraszek-Januszko godność członka honorowego Stowarzyszenia Geodetów Polskich, zaś w 2019 r. Zarząd Główny SGP nadał jej Medal 100-lecia Stowarzyszenia Geodetów Polskich.

Kol. Adam Bandura ur. 22 sierpnia 1940 r. w Krakowie. Szkołę Podstawową i Technikum Geodezyjne oraz studia wyższe na AGH ukończył w Krakowie uzyskując tytuł magistra inżyniera geodety. Pierwszą pracę po studiach rozpoczął w 1963 w Wojewódzkim {Przedsiębiorstwie Geodezyjnym Gospodarki Komunalnej w Krakowie, w którym awansował (1971) do stanowiska kierownika działu technicznego.

Po reorganizacji wykonawstwa geodezyjnego w 1974 r. kontynuował pracę w Okręgowym Przedsiębiorstwie Geodezyjno-Kartograficznym w Krakowie. W latach 1983-1985 pracował w Libii w firmie Dromex przy budowie dróg. W roku 1986 powrócił do pracy w OPGK w Krakowie., gdzie pracował do 2000 r, do czasu przejścia na emeryturę.

Do Stowarzyszenia Geodetów Polskich wstąpił w 1965 r. i do 1973 działał jako członek Zarządu Koła SGP przy WPGGK w Krakowie. W kadencji 1986-1989 pełnił funkcję przewodniczącego Koła SGP przy OPGK Kraków. W Zarządzie Oddziału Krakowskiego rozpoczął działalność w latach 1974-1977 jako członek Sądu Koleżeńskiego, a od 1989 r. działał nieprzerwanie , pełniąc funkcje Skarbnika przez trzy kadencje oraz v-ce Prezesa przez cztery kadencje. Reprezentował krakowskie środowisko jako delegat na zjazdach XXXII, XXXV, XXXVI, XXXVII będąc dwukrotnie wybrany na zastępcę członka Zarządu Głównego SGP.

W latach 1998-2004 uczestniczył w pracach komisji egzaminacyjnej ds. uprawnień zawodowych jako jej członek. W okresie 1991-2012 zorganizował w Krakowie ponad 47 kursów i sesji egzaminacyjnych na uprawnienia zawodowe.

Za pracę zawodową i społeczną został wyróżniony odznaką „Zasłużonego Pracownika” Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska (1978), dwukrotnie srebrną odznaką „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii” (1979, 1980), Srebrną Odznaką NOT (1993), dwukrotnie Złotą Odznaką Honorową NOT (1997,2003), Srebrną Odznaką SGP (1989), Złotą Odznaką SGP (1995), oraz Diamentową Odznaką Honorową SGP (2007).

W 2013 roku podczas XXXVIII Zjazdu Stowarzyszenia Geodetów Polskich w Lidzbarku Warmińskim nadano Mu godność Członka Honorowego Stowarzyszenia Geodetów Polskich.

Zmarł w dniu 2 lipca 2019 roku i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Kol. Władysław Barański urodził się 18 października 1901 roku, w Częstochowie. W czasie I wojny światowej został ewakuowany w głąb Rosji do miasta Orła, gdzie rozpoczął naukę w polskim gimnazjum. W roku 1918 wraca do Warszawy i kontynuuje nauką w gimnazjum Władysława Giżyckiego. Po ośmiomiesięcznej nauce, wstępuje do wojska i bierze udział w kampanii 1920 roku. Po wyjściu z wojska, uczęszcza do Szkoły im. H.Wawelberga i Rotwanda. W latach 1922-1923 odbywa służbę wojskową w Warszawie a jednocześnie uczy się na Wieczorowych Kursach Maturalnych przy Gimnazjum Mikołaja Reja, gdzie uzyskuje świadectwo dojrzałości. Studia geodezyjne na Politechnice Warszawskiej rozpoczął w roku 1923 a ukończył w 1929.

Po odbyciu praktyki zawodowej w biurze inż. Tadeusza Szamańskiego i po uzyskaniu dekretu mierniczego przysięgłego, w 1932 roku otworzył własne biuro miernicze. Po roku pracy, zatrudnił się w Zarządzie Miejskim miasta Zduńska Wola na stanowisku kierownika robót publicznych oraz kierownika referatu Komisji Rozbudowy Miasta. W 1936 roku powrócił do Warszawy i przez rok pracował w Powiecie Warszawskim a następnie przeniósł się do Związku Miast Polskich gdzie prowadził sprawy związane z pomiarem polskich miast. W czasie okupacji przebywał w Warszawie i Grodzisku Mazowieckim. Po wojnie w 1945 roku wszedł w skład grupy prof. Jana Piotrkowskiego ,prowadzącego w Lublinie starania o powołanie Urzędu Pomiarów Kraju. Na polecenie Rządu opracował projekt dekretu o Głównym Urzędzie. W latach 1945-1951 pełnił funkcję dyrektora Biura Administracji Miernictwa GUPK, po czym przeszedł do pracy w Centralnym Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego. W 1957 roku powrócił do Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii. W 1961 roku objął stanowisko wicedyrektora ds. technicznych Instytutu Geodezji i Kartografii, funkcję tę sprawował do przejścia na emeryturę w roku 1968.

Kol. Władysław Barański był aktywnym działaczem organizacji społecznych geodetów Polskich. W roku 1945 był jednym z 23 uczestników pierwszego zebrania geodetów, na którym zdecydowano powołać Związek Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej. Przewodniczył w roku 1945 pierwszemu Walnemu Zgromadzeniu ZMRP. W 1947 roku został wybrany Przewodniczącym Głównego Sądu Koleżeńskiego, a w roku 1948 Przewodniczącym Zarządu Głównego ZMRP. Funkcję tę pełnił przez dwie kadencje. W latach 1959-1974 był Przewodniczącym Głównego Sądu Koleżeńskiego Stowarzyszenia Geodetów Polskich, Był aktywnym członkiem Sekcji Geodezji Miejskiej, W ciągu ostatnich lat swego życia Przewodniczył Kołu Seniorów Oddziału Stołeczno-Wojewódzkiego SGP.

Za wybitne zasługi dla rozwoju Stowarzyszenia, XXIII Zjazd Delegatów SGP, który obradował w dniach 3-4 kwietnia 1970 r. w Gdańsku, nadał Mu godność Honorowego Członka SGP.

Posiadał również szereg odznaczeń państwowych, resortowych i odznak honorowych, w tym: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Złota Odznakę „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”, Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, Złote Odznaki Honorowe NOT i SGP.

Zmarł w dniu 22 maja 1977 roku i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie.

Stron w budowie

Kol. Jan Cegła urodził się 22 grudnia 1945 roku w Świnkowie koło Krotoszyna. Tam ukończył w 1959 r. szkołę podstawową. I Liceum Ogólnokształcące w Ostrowie Wlkp. ukończył w 1963 roku zdając maturę. W 1965 roku ukończył Państwową Szkołę Techniczną o specjalności fototopografia i rozpoczął pracę w Państwowym przedsiębiorstwie Fotogrametrii w Poznaniu.

W latach 1966 – 1968 odbywał zasadniczą służbę wojskową w Oficerskiej Szkole Radiotechnicznej w Jeleniej Górze, po odbyciu której rozpoczął pracę w pracowni geodezyjnej w Biurze Projektów Wodnych melioracji w Poznaniu, a po reorganizacji w Łodzi. Równocześnie w latach 1969-1975 podjął i ukończył studia geodezyjne na Akademii Rolniczej we Wrocławiu, wyróżniony odznaką „Primus inter pares” w konkursie na najlepszego studenta. Od 1989 roku prowadzi własną firmę geodezyjną w Kaliszu.

Jan Cegła wstąpił do Stowarzyszenia Geodetów Polskich w 1985 roku i nieprzerwanie jest jego aktywnym członkiem.

W 1995 roku został wybrany na Prezesa Oddziału Geodetów Polskich w Kaliszu i funkcję tę pełni do dnia dzisiejszego.

Współorganizator kaliskich konferencji naukowo-technicznych z cyklu „Kataster Nieruchomości”, inicjator i organizator między innymi cyklu sympozjów; „Kaliskie spotkania z kulturą”, wycieczek promujących głównie polską architekturę, sztukę i przyrodę.

Odznaczony między innymi Srebrnym Krzyżem Zasługi, Diamentową odznaka SGP i odznaką honorowa „Za zasługi w dziedzinie geodezji i Kartografii”.

XXXVIII Zjazd Delegatów SGP obradujący w Lidzbarku Warmińskim, w 2013 r. nadał MU godność Członka Honorowego SGP.

Kol. Roman Cichosz urodził się w dniu 16 sierpnia 1907 roku w Skierniewicach. Po ukończeniu szkoły średniej, studiował na Wydziale Geodezji Politechniki Warszawskiej. Studia ukończył w 1937 roku uzyskując tytuł mgr inż. geodety. Pracę zawodową rozpoczął w 1937 roku w Miejskim Biurze Pomiarów w Białymstoku na stanowisku najpierw kierownika Zespołu a następnie kierownika Biura. W 1946 roku przeprowadził się do Łodzi gdzie pracował w Łódzkim Urzędzie Wojewódzkim, na stanowisku kierownika Wydziału. W roku 1952 objął stanowisko kierownika Delegatury GUGiK w Warszawie. Stanowisko to piastował do 1953 roku. W latach 1954-1972 był zatrudniony w Głównym Urzędzie Geodezji i Kartografii gdzie do roku 1966 zajmował stanowisko starszego inspektora a następnie pełnił funkcję kierownika Wydziału. Na emeryturę odszedł w roku 1972. W latach 1974-1988 był kierownikiem Zespołu Rzeczoznawców Stowarzyszenia Geodetów Polskich.

Kol. Roman Cichosz był znanym i wielce zaangażowanym działaczem, najpierw Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej a potem Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Do ZMRP wstąpił w 1946 roku w Łodzi. W latach 1953-1957 był członkiem Zarządu Głównego SGP, pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Zarządu Głównego. W latach 1957-1959 działał w Głównej Komisji Rewizyjnej SGP. W latach 1957-1989 pełnił funkcję przewodniczącego Głównej Komisji Regulaminowej SGP.

Był z zamiłowania turystą, pracował społecznie w PTTK gdzie od 1959 roku prowadził Sekcję Organizacji Turystyki, był również przewodnikiem turystyki pieszej.

W uznaniu Jego zasług dla SGP, XXX Zjazd Delegatów SGP, który odbył się w dniach 19-21.05.1987 r. w Legnicy, nadał MU godność Członka Honorowego SGP.

Posiadał liczne odznaczenia państwowe, resortowe i organizacji społecznych, między innymi: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Medał X-lecia PRL, brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, złota i srebrna Odznaka „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”, złota i srebrna Odznaka Honorowa NOT, złota Odznaka Honorowa SGP, srebrna Odznaka Honorowa ZG PTTK, Odznaka Honorowa Z OW PTTK, Medal 40-lecia PRL.

Zmarł dnia 16 stycznia 1991 r. i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (Katolickim) w Warszawie.

Strona w budowie

Kol. Kazimierz Czarnecki urodził się w dniu 15 maja 1939 roku w Przytułach, pow. Maków Mazowiecki. Studia wyższe ukończył w 1965 roku na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej, uzyskując dyplom magistra inżyniera. Całe swoje życie zawodowe poświęcił pracy naukowej, dydaktycznej i społecznej. Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał w 1974 roku a doktora habilitowanego w 1980 roku. Tytuł profesora otrzymał z rąk Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w roku 1991. W latach 1977-1978 pracował w Afgańskim Instytucie Kartograficznym i Katastralnym w Kabulu. Od 1980 r. wykładał geodezję wyższą na Wydziale Geodezji i Kartografii PW. Od 1993 r. był profesorem Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie, Był autorem podręcznika akademickiego „Geodezja współczesna w zarysie”, oraz wielu publikacji i referatów na konferencjach krajowych i kongresach międzynarodowych.

Oprócz pracy naukowej i dydaktycznej pełnił szereg funkcji administracyjnych i społecznych mianowicie: Dziekana Wydziału Geodezji i Kartografii PW – (kadencja 2005-2008), Prodziekana Wydziału Geodezji i Kartografii (1978-1881 i 1985-1993), Dyrektora Instytutu Geodezji Wyższej i Astronomii Geodezyjnej (2002-2005), Zastępcy Dyrektora Instytutu Geodezji Wyższej i Astronomii Geodezyjnej (1993-2002), Kierownika Zespołu Dydaktycznego w Instytucie Geodezji Wyższej i Astronomii Geodezyjnej od 1980 roku.

Pełnił również szereg funkcji poza uczelnią. Był Przewodniczącym Państwowej Rady Geodezyjnej (1990-1991), Sekretarzem Naukowym Komitetu Badań Kosmicznych i Satelitarnych przy Prezydium PAN od 2005 r. Członkiem Komitetu Geodezji Polskiej Akademii Nauki.

Był zafascynowany działalnością w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich. Po ukończeniu studiów rozpoczął działalność w Głównej Komisji Młodzieżowej SGP oraz w Kole SGP na uczelni. W roku 1980 został wybrany do Zarządu Głównego SGP i wszedł, na kadencję 1980-1983, do Prezydium, najpierw na członka a potem na wiceprzewodniczącego. W latach1983-1989 pełnił funkcję Przewodniczącego Zarządu Głównego W kolejnych latach 1989-1998 był wiceprzewodniczącym. W 1998 roku na Zjeździe Delegatów w Lublinie ponownie został wybrany tym razem na Prezesa SGP. Funkcję tę pełnił do chwili śmierci. Był również członkiem Rady Krajowej NOT i Przewodniczącym Rady programowej „Przeglądu Geodezyjnego”

Na Zjeździe Delegatów w Łodzi w dniu 8 czerwca 2007 roku, nadano MU pośmiertnie godność Członka Honorowego SGP.

Kol. Kazimierz Czarnecki był znanym działaczem na forum międzynarodowym. W latach 1988-1991 pełnił funkcję prezydenta 2 Komisji Międzynarodowej Federacji Geodetów, przedtem przez trzy lata był jej wiceprezydentem. W latach 1990-1991 przewodniczył grupie roboczej „Professional Education” Międzynarodowej Unii Geodezji I kartografii. Był członkiem European Geophysical Socjety oraz Europejskiej Rady Ekspertów Geodezji EU oraz innych międzynarodowych organizacji.

Posiadał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski oraz inne odznaczenia państwowe i wiele odznaczeń resortowych i organizacji społecznych. Zmarł w dniu 23 sierpnia 2006 roku i został pochowany na Cmentarzu Wilanowskim w Warszawie.

Kol. Stanisław Czarnecki urodził się 21.03. 1933 r. w Kościeliskach Nowych w powiecie garwolińskim. Po ukończeniu Szkoły ogólnokształcącej ST licealnego w Garwolinie studiował na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej, uzyskując w 1957 roku tytuł magistra inżyniera geodezji.

Pracę zawodową rozpoczął w 1956 roku w Państwowym Przedsiębiorstwie Fotogrametrii w Warszawie, był kierownikiem pracowni badania zdjęć lotniczych, z następnie od 1963 r. inspektorem kontroli technicznej. W latach 1970 – 1976 zajmował się pomiarami katastralnymi w Ministerstwie Robót Publicznych i Pomiarów w Nigerii. Po powrocie do kraju był specjalistą w Biurze Rozwoju Nauki i techniki GUGiK, a po reorganizacji od 1987 r. w Departamencie Geodezji i Gospodarki Gruntami w Ministerstwie Gospodarki przestrzennej i Budownictwa, zajmował się sprawami prac badawczo rozwojowych, technologii oraz przepisów technicznych. W latach 1993 – 2000 ( do przejścia na emeryturę) pracował na stanowisku Głównego Specjalisty w Wydziale Nieruchomości w MGPiB, a po reorganizacji od 1998 w Urzędzie Mieszkalnictwie i Rozwoju Miast.

Był członkiem SGP od 1.04.1957 r. W latach 1961 – 1970 był Członkiem Zarządu Koła Zakładowego w PPF, przez kilka lat prowadził zakładowe Koło Techniki i Racjonalizacji. Od 1977 r. był członkiem Zarządu Oddziału SGP w Warszawie. Pełnił następujące funkcje: 1977 – 1980 przewodniczący Oddziałowej Komisji ds. Informacji Naukowo-Technicznej i Ekonomicznej, 1980 – 1989 Przewodniczący Komisji ds. Odznaczeń i Członek Głównej Komisji ds. Odznaczeń przy ZG SGP, 1986 – 1989 członek Prezydium ZO SGP, 1989 – 1992 wiceprzewodniczący ZO SGP, 1989 – 1996 członek Głównej Komisji NOT ds. Nagród i Konkursów, 1992 – 1995 wiceprzewodniczący Zarządu Głównego, 1992 – 2001 prezes ZO. Od 2001 r. był wiceprezesem ZO oraz członkiem Głównej Komisji Rewizyjnej. Od 2004 roku był członkiem Głównej Komisji Etyki Zawodowej, od 2009 członek Głównej Komisji Seniorów i Historii Ruchu Stowarzyszeniowego FSNT – NOT.

Był członkiem, a następnie przewodniczącym Głównego Sądu Konkursowego, Jakości Robót Geodezyjno Kartograficznych. W latach 1996 – 2004 był Członkiem Komisji Kwalifikacyjnej do spraw uprawnień zawodowych w dziedzinie geodezji i kartografii. W latach 1987 – 2005 był sekretarzem naukowym Sekcji Geodezji i Kartografii w Komisji Nagród Ministerstwa ds. Budownictwa za wybitne osiągnięcia twórcze w dziedzinie architektury, budownictwa, planowania przestrzennego, urbanistyki oraz geodezji i kartografii.

Został uhonorowany:

Odznaczeniami: Zasłużony pracownik gospodarki terenowej i ochrony środowiska-1979 r., Brązowym medalem za zasługi dla obronności kraju – 1984 r., Srebrną odznaką za zasługi dla gospodarki przestrzennej – 1985 r., Złotą odznaką „Zasłużony dla budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych” – 1996 r.

Odznaczeniami państwowymi: SKZ – w 1981r., ZKZ – w 1986 r., KKOOP – w 2001 r.

Odznaczeniami resortowymi: „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii” srebrna i złota Odznaka honorowa SGP i NOT oraz diamentowa SGP.

W 2010 roku otrzymał godność Członka Honorowego SGP na XXXVII Zjeździe Delegatów w Krakowie.

Kolega Stanisław Czarnecki zmarł dnia 22 czerwca 2017 r. w wieku 84 lat. Został pochowany na Cmentarz Bródnowski w Warszawie.

Kol. Franciszek Czerniecki urodził się dnia 24 lutego 1935 roku w miejscowości Horpin, województwo lwowskie. Po zakończeniu wojny zamieszkał w województwie rzeszowskim. Po ukończeniu szkoły podstawowej, dalszą naukę pobierał w Technikum Geodezyjnym w Jarosławiu, które ukończył w roku 1954.

W roku 1971 kończy zaocznie geodezyjne studia wyższe na Akademii Rolniczej we Wrocławiu. uzyskując tytuł inżyniera, poczem w 1974 roku kończy Podyplomowe Studium Administracji i Zarządzania na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego. Posiada uprawnienia zawodowe wydane przez GUGiK.

Pracę zawodową, zgodnie z nakazem pracy, rozpoczął w 1954 roku w Biurze Urządzeń i Melioracji Rolnych w Warszawie. W latach 1955-1957 odbywa czynną służbę wojskową w jednostce geodezyjno-topograficznej w Komorowie. W latach 1957-1961 pracuje w Biurze Projektów Organizacji Gospodarstw Rolnych we Wrocławiu na stanowisku projektanta. W 1961 roku przechodzi do pracy w Miejskiej Pracowni Geodezyjnej Miasta Wrocławia, pełniąc funkcję kierownika zespołu. Następnie pełnił funkcje: kierownika Ewidencji Gruntów, oraz starszego inspektora kontroli nadzoru i odbioru robót geodezyjnych. Po integracji w roku 1974 Miejskiej Pracowni Geodezyjnej z Okręgowym Przedsiębiorstwem Geodezyjno-Kartograficznym, zajmował stanowisko kierownika Zakładu Terenowego nr 1 OPGK wa Wrocławiu.

W roku 1983 uczestniczy w niezawiniony wypadku samochodowym i wobec kłopotów zdrowotnych przeszedł na wcześniejszą emeryturę. W roku 1997 ponownie podejmuje pracę zawodową jako kierownik Biura Mapy Zasadniczej w Zarządzie Geodezji, Kartografii i Katastru Miejskiego we Wrocławiu. Od 1998 do 2008 roku prowadzi działalność gospodarczą w dziedzinie geodezji.

Do Stowarzyszenia Geodetów Polskich należy od 1955 roku Był organizatorem Kół Zakładowych SGP; w Miejskiej Pracowni Geodezyjnej, w Zakładzie Terenowym nr 1 OPGK oraz w Zarządzie Geodezji, Kartografii i Katastru Miejskiego we Wrocławiu. W latach 1970-1982 uczestniczy w pracach wielu komisji Zarządu Oddziału SGP we Wrocławiu. W kadencji 1983-1986 pełni funkcję Przewodniczącego Zarządu Oddziału a w następnych latach działa jako wiceprzewodniczący lub członek Zarządu Oddziału SGP. Od roku 1995 jest Honorowym Przewodniczącym Wrocławskiego Oddziału SGP.

Jest aktywnym działaczem Wrocławskiej Rady Federacji Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych NOT. W 2000 roku otrzymał tytuł Członka Honorowego Wrocławskiej Rady Federacji Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych NOT, wraz z umieszczeniem imienia i nazwiska na tablicy zasłużonych działaczy w gmachu Domu Technika NOT we Wrocławiu.

W dowód uznania jego wieloletniej pracy oraz położonych zasług w rozwój Stowarzyszenia, XXXV Zjazd Delegatów SGP, który odbył się w dniach 03-05.06.2004 r. w Piechowicach, nadał Mu godność Członka Honorowego SGP.

Kol. Franciszek Czerniecki posiada szereg odznaczeń państwowych, resortowych, regionalnych i stowarzyszeniowych, między innymi: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny Krzyż Zasługi. brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju, Złotą i srebrną Odznakę „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”, Odznakę „Zasłużony pracownik gospodarki terenowej i ochrony środowiska”. Odznakę „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”, złotą i srebrną Odznakę Honorową SGP, złotą i srebrną Odznakę Honorową NOT, Odznakę „Budowniczy Wrocławia”, Odznakę „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”..

Kol. Sławomir Dawidziuk urodził się 10 grudnia 1927 roku we wsi Kuraszewo, gm. Czyże, woj. białostockie. Szkołę Powszechną ukończył w Bielsku Podlaskim w roku 1939. W kwietniu 1940 r. został z matką i bratem deportowany do ZSRR., gdzie najpierw pracował w Republice Kazachskiej przy budowie kolei Akmolińsk-Kartały, a potem na Ukrainie jako pomocnik maszynisty w parowozie.

Do kraju wrócił w roku 1946. Rozpoczął naukę w III klasie Gimnazjum im. Tadeusz Kościuszki w Bielsku Podlaskim. Świadectwo dojrzałości otrzymał w 1949 r. po czym został na rok powołany do wojska. W 1950 r. rozpoczął studia na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej. Studia ukończył w 1954 roku i został skierowany do pracy w Wojewódzkim Zarządzie Urządzeń Rolnych w Białymstoku. Po rocznym stażu, przeszedł do pracy w bezpośredniej produkcji w Dziale Geodezji, Nadzoru i Ewidencji Gruntów w Zarządzie Urządzeń Rolnych. W instytucji tej pełnił różne funkcje, był: kierownikiem Działu Geodezji, Nadzoru i Ewidencji, głównym inżynierem, kierownikiem Oddziału Geodezji i Regulacji Rolnych, dyrektorem Wojewódzkiego Biura Geodezji i Urządzeń Rolnych a następnie Wojewódzkiego Biura Geodezji i Terenów Rolnych.

W 1981 roku,. na Wydziale Geodezji i Urządzeń Rolnych w Akademii Rolniczo Technicznej w Olsztynie, obronił pracę doktorską i uzyskał stopień doktora nauk technicznych.

W roku 1984 został powołany na dyrektora Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Wojewódzkiego – Głównego Geodetę Województwa w Białymstoku. Stanowisko te piastował do chwili przejścia na emeryturę w roku 1990.

Przez 5 lat prowadził wykłady w Technikum Geodezyjnym w Białymstoku a także w Technikum Administracji Rolnej w Bielsku Podlaskim. Był członkiem Rady Naukowej IUNG w Puławach a potem członkiem Rady Naukowej Ministerstwa Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa.

Bardzo aktywnie pracował w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich. Do Stowarzyszenia wstąpił 1954 roku. Najpierw działał w Zarządzie Koła, potem w latach 1956-1968 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Zarządu Oddziału. W latach sześćdziesiątych był członkiem Zarządy Głównego SGP. W latach 1973-1986 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Sekcji Geodezyjnych Urządzeń Rolnych. W roku 1992 a następnie 1995 był wybierany na członka Głównego Sądu Koleżeńskiego SGP, funkcję tę pełnił do ostatnich chwil swego życia.

W uznaniu zasług Kol. Sławomira Dawidziuka dla Stowarzyszenia Geodetów Polskich, XXXI Zjazd Delegatów obradujący w Białymstoku w dniu 15 maja 1992 roku nadał Mu najwyższą godność w Stowarzyszeniu – Członka Honorowego SGP.

Za ofiarną pracę zawodową i społeczną otrzymał wiele odznaczeń państwowych. resortowych, regionalnych i organizacji społecznych. Posiadał Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł w dniu 13 lipca 1995 roku i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Białymstoku.

Kol. Julian Dąbrowski urodził się w dniu 12 sierpnia 1907 roku w Pabianicach. Gimnazjum matematyczni-przyrodnicze ukończył w rodzinnym mieście w roku 1928. Po odbyciu czynnej służby wojskowej, rozpoczął studia na Wydziale Geodezji Politechniki Warszawskiej. Studia ukończył w 1936 roku, otrzymując dyplom inżyniera geodety.

Pracę zawodową rozpoczął 1936 roku w Wydziale Planowania Miasta Zarządu Miejskiego m.st. Warszawy w charakterze mierniczego a po ukończeniu studiów w charakterze – inżynier geodety a następnie kierownika kontroli pomiarów i zastępcy kierownika Sekcji. W okresie okupacji brał udział w Powstaniu Warszawskim. Po wojnie w latach 1945-1949 pełnił obowiązki naczelnika Wydziały Pomiarów w Urzędzie Pełnomocnika Rządu Rzeczpospolitej Polskiej na okręg Pomorza Zachodniego, a następnie w Urzędzie Wojewódzkim w Szczecinie. W latach 1949-1950 był Naczelnikiem Wydziału Pomiarów Urzędu Wojewódzkiego w Łodzi. W roku 1950 rozpoczął pracę w Głównym Urzędzie Pomiarów Kraju w Warszawie następnie w Centralnym Urzędzie Geodezji i Kartografii oraz Głównym Urzędzie Geodezji i Kartografii. Pełnił tam funkcje: naczelnika wydziału w Biurze Administracji Geodezyjnej a potem wicedyrektora Biura Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego. W latach 1967-1972 pracował na stanowisku kierownika Delegatury GUGiK w Warszawie. W roku 1972 przeszedł na emeryturę.

W latach 1972-1977 był zatrudniony w Warszawskim Przedsiębiorstwie Geodezyjnym jako redaktor naczelny w Zakładowym Ośrodku Informacji Techniczno-Ekonomicznej.

Kol. Julian Dąbrowski bardzo aktywnie uczestniczył w pracach Stowarzyszenia Geodetów Polskich.Do Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej wstąpił w 1945 roku. W pierwszych latach po wojnie organizował Oddział ZMRP w Szczecinie, gdzie przez kilka lat pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Oddziału. W latach 1964- 1965 pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Oddziału SGP w Warszawie. Następnie w latach 1964-1970 był członkiem Zarządu Głównego SGP. W 1972 roku został wybrany na członka Głównej Komisji Rewizyjnej SGP. Oprócz pracy we władzach Stowarzyszenia, brał aktywny udział w Głównych Komisjach, w Komitetach Organizacyjnych imprez naukowo-technicznych organizowanych przez Zarząd Główny i Zarząd Oddziału Warszawskiego SGP.

W uznaniu zasług dla SGP, XXVII Zjazd Delegatów obradujący w dniach 16-17 maja 1980 roku w Gdańsku, nadał Mu najwyższe wyróżnienie w SGP, godność Członka Honorowego SGP.

Za zasługi w pracy zawodowej i społecznej otrzymał szereg odznaczeń, między innymi: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, brązowy medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, złota odznaka „Za Zasługi w Dziedzinie Geodezji i Kartografii”, odznaka „Gryf Pomorski”, Odznaka Tysiąclecia Państwa Polskiego, złote Odznaki Honorowe NOT i SGP.

Zmarł w dniu 17 listopada 1982 roku i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie.

Kolega Zdzisław Dworakowski, inżynier geodeta, długoletni działacz Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Urodził się 11.03.1939 r. we wsi Roszki-Sączki, woj. podlaskie. Po ukończeniu szkoły podstawowej ukończył Liceum Ogólnokształcące w Łapach. W 1957 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie ukończył Wydział Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej.

W latach 1961-1965 pracował w Zarządzie Inwestycji Akademii Medycznej, a następnie w roku 1966 w Warszawskim Przedsiębiorstwie Geodezyjnym. W 1967 r. podjął pracę w Państwowym Przedsiębiorstwie Geodezyjnym, które z biegiem lat przekształciło się w Polskie Przedsiębiorstwo Geodezyjno-Kartograficzne S.A., gdzie przepracował 46 lat aż do przejścia na emeryturę.

W PPG-K S.A. w pierwszych latach pracował w produkcji bezpośredniej, zajmując się projektowaniem i pomiarami osnów geodezyjnych oraz problemami ewidencji gruntów, a następnie w pionie technicznym był specjalistą ds. osnów geodezyjnych, inspektorem kontroli technicznej, głównym specjalistą ds. postępu technicznego, a w ostatnich latach pracy dodatkowo specjalistą ds. BHP. Dworakowski Zdzisław, oprócz pracy zawodowej, prowadził długoletnią działalność społeczną, pełniąc wiele funkcji w jednostkach organizacyjnych SGP i NOT. W latach 1981-2001 był prezesem koła zakładowego SGP przy PPG-K S.A., liczącego kilkaset członków.

Przez 4 kadencje (lata 2001-2013) był prezesem Oddziału SGP w Warszawie, przez jedną kadencję (2013-2017) wiceprezesem tegoż Oddziału. Przez jedną kadencję był członkiem Zarządu Głównego SGP z wyboru imiennego (1995-1998). Był członkiem Komitetu N-T NOT Ergonomii i Ochrony Pracy (2013-2016) oraz członkiem Komisji Odznaczeń i Konkursów FSNT NO (2016-2017). W ramach społecznej działalności w Zarządzie Oddziału SGP przez około 40 lat był przewodniczącym Komisji Imprez Relaksowych organizując między innymi szereg wycieczek w kraju i zagranicą szczególnie związanych z turystyką górską. Był organizatorem (lub współorganizatorem) ponad 40 rajdów geodetów o zasięgu ogólnopolskim.

Za działalność zawodową i społeczną otrzymał odznaczenia: • Srebrny Krzyż Zasługi (1987), • Złoty Krzyż Zasługi (2009), • Srebrną i Złotą Odznakę „Za Zasługi w Geodezji i Kartografii”(1976 i 1982), • Srebrną Odznakę „Zasłużony dla Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej” (1987), • Srebrną, Złotą i Diamentową Odznakę Honorową NOT (1985, 1990 i 2019 r.), • Srebrną, Złotą i Diamentową Odznakę Honorową SGP (1980, 1984 i 2007), • Medal „W DOWÓD UZNANIA”(2010) za zasługi dla geodezji oraz Stowarzyszenia Geodetów Polskich, • GODNOŚĆ CZŁONKA HONOROWEGO STOWARZYSZENIA GEODETÓW POLSKICH w uznaniu zasług dla rozwoju ruchu stowarzyszeniowego (2013), • Medal 100-LECIA STOWARZYSZENIA GEODETÓW POLSKICH, przyznany przez Zarząd Główny Stowarzyszenia Geodetów Polskich uchwałą z dnia 11 grudnia 2019 r. w dowód wdzięczności i uznania szczególnych zasług na rzecz rozwoju Stowarzyszenia Geodetów Polskich (2020), • Srebrna Odznaka Honorowa PTTK (1987), • Srebrna Odznaka OKF iT „Ogniwo” (1978).

Aktualnie w dalszym ciągu pracuje społecznie w ramach Oddziału SGP w Warszawie, jako przewodniczący Komisji Imprez Relaksowych.

Kol. Piotr Paweł Fabiański urodził się 29 czerwca 1936 roku w Łodzi. Po ukończeniu szkoły podstawowej, w latach 1950-1954 uczęszczał do Technikum Geodezyjnego w Łodzi, a następnie w latach 1954-1959 studiował na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej, gdzie w 1959 roku uzyskał dyplom magistra inżyniera. geodety. W czasie pracy zawodowej, podnosił kwalifikacje kończąc między innymi, w 1975 roku, na Politechnice Łódzkiej dwu semestralne studium podyplomowe z zakresu Inżynierii Miejskiej oraz w 1992 roku specjalistyczny kurs z zakresu wyceny nieruchomości.

Po uzyskaniu dyplomu inżyniera, przez 4 lata do 1963 roku pracował w Rejonie Dróg Wodnych w Opolu na stanowisku Kierownika Pracowni Geodezyjnej. W latach 1964-1968 pracował w Technikum Geodezyjnym w Łodzi jako nauczyciel przedmiotów zawodowych. W tym samym czasie w ramach pracy w Miejskim Przedsiębiorstwie Geodezyjnym w Łodzi wykonywał obliczenie i wyrównanie niwelacji precyzyjnej m. Łodzi.

W latach 1969-1990 pracował na różnych szczeblach administracji państwowej pełniąc funkcje: Kierownika Dzielnicowej Pracowni Geodezyjnej dla Dzielnicy Bałuty i Widzew, Kierownika Oddziału Geodezji i Kartografii w Urzędzie Miasta Łodzi, Dyrektora Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami, pełniąc jednocześnie funkcję Głównego Geodety Województwa. Piastował również funkcję członka Państwowej Rady Geodezyjnej i Kartograficznej. W roku 1984 zdobył uprawnienia zawodowe w dziedzinie geodezji i kartografii i od tego czasu do chwili obecne jest członkiem Państwowej Komisji do spraw uprawnień zawodowych. Od 1990 roku prowadzi własną firmę geodezyjną.

Jest znanym i cenionym działaczem społecznym. Działał w Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym, w Organach Pomocniczych Rady Miejskiej w Łodzi oraz od 1963 roku do chwili obecnej w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich. W SGP pełnił przez 5 kadencji funkcję Wiceprzewodniczącego Zarządu Oddziału oraz w latach 1986-1989 funkcję Przewodniczącego Zarządu Oddziału SGP w Łodzi. Od roku 1998 piastuje funkcję Prezesa Oddziału SGP w Łodzi, będąc jednocześnie członkiem Zarządu Głównego SGP. Pracuje w Zespole ds Odznaczeń przy Zarządzie Głównym Stowarzyszenia.

Aktywnie uczestniczy w działalności Rady Wojewódzkiej Federacji Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych NOT.

Doceniając Jego wieloletnią, efektywną działalności w Stowarzyszeniu, XXXVI Zjazd Delegatów SGP , który odbył się w dniach 8-9.06.2007 r. w Łodzi. nadał Mu godność Członka Honorowego SGP.

W uznania dokonań zawodowych i pracy społecznej na rzecz środowiska zawodowego geodetów oraz miasta Łodzi, został wyróżniony odznaczeniami państwowymi, resortowymi i organizacyjnymi takimi jak: Brązowy, Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi, brązowy, srebrny i złoty Medal” Za zasługi dla obronności kraju”, Honorową Odznaką Miasta Łodzi, odznakami: srebrną i złotą „Za zasługi dla geodezji i kartografii”, srebrną i złotą Odznaką Honorową NOT, srebrną, złotą i diamentową Odznaką Honorową SGP, Odznakami „Zasłużony Pracownik Rolnictwa, „Zasłużony Pracownik Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska”, „Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej”, Zasłużony Działacz Turystyki Motorowej.

Kol. Jerzy Felczak urodził się 14 sierpnia 1909 roku w Kluczborku. Po ukończeniu Gimnazjum państwowego w 1927 roku w Płocku, rozpoczął studia na Wydziale Geodezji Politechniki Warszawskiej. Dyplom inżyniera geodety otrzymał w 1933 roku. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1970 roku, na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej.

Bezpośrednio po ukończeniu studiów, rozpoczął pracę zawodową w Wojskowym Instytucie Geograficznym w Warszawie. W 1937 roku złożył egzamin i otrzymał patent mierniczego przysięgłego. Założył w Płocku własne biuro i wykonywał pomiary na terenach: powiatu płockiego i województw białostockiego i poleskiego. W czasie wojny nie pracował w swoim zawodzie. Po wojnie w1945 roku zgłosił się do Ministerstwa Rolnictwa i został skierowany do pracy w Gdańskim Urzędzie Ziemskim, gdzie objął stanowisko kierownika Oddziału Mierniczego. W 1946 roku powrócił do wolnego zawodu i pracował jako mierniczy przysięgły. W 1950 roku objął stanowisko dyrektora technicznego w Centralnym Biurze Projektów Budownictwa Wiejskiego w Warszawie. Po roku pracy w Warszawie powrócił do Gdańska i został zatrudniony w Zakładzie Geodezji Politechniki Gdańskiej, jako wykładowca. W roku 1957 wraz z kolegami założył w Gdańsku Spółdzielnię pracy Inżynierów Geodetów i został jej prezesem.

W 1963 roku wyjechał do Gwinei gdzie pracował najpierw jako wykładowca w Liceum Technicznym a potem jako profesor kontaktowy w Instytucie Technicznym w Konakri. Oprócz pracy dydaktycznej, współpracował z szefem Służby Topograficznej Gwinei, między innymi opracował koncepcję podstawowej osnowy geodezyjnej dla opracowania mapy gospodarczej Gwinei. W 1972 roku został wykładowcą topografii na Wydziale Inżynierii Lądowej w Instytucie Politechnicznym.

W 1974 roku przeniósł się do Zairu gdzie został zatrudniony na stanowisku profesora na Wydziale Technicznym Uniwersytetu w Campus Lubumbaski w Zairze jako kierownik katedry topografii. Do kraju powrócił w 1980 roku i przeszedł na emeryturę.

Był bardzo aktywnym działaczem społecznym, szczególnie pasjonowała Go praca w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich i Naczelnej Organizacji Technicznej. Przez wiele kadencji był członkiem Zarządu Oddziału, pełnił również funkcję wiceprzewodniczącego Zarządu Oddziału a w latach 1957-1958 piastował funkcję Przewodniczącego Zarządu Oddziału SGP.

Przez wiele lat pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady Wojewódzkiej Naczelnej Organizacji Technicznej w Gdańsku. W dowód uznania dla Jego społecznej działalności w Stowarzyszeniu, XXX Zjazd Delegatów SGP, Który odbył się w Legnicy w dniach 19-21.05.1989 roku, nadał Mu godność Członka Honorowego SGP.

Zmarł dnia 6 września 1986 roku w Sopocie.

Strona w budowie

Strona w budowie

Strona w budowie

Strona w budowie

Strona w budowie

Kol. Stanisław Grodzicki urodził się 24.08.1935 r. w Goździkowie, powiat Opoczno, obecnie przysuski, województwo kieleckie, obecnie mazowieckie. Po ukończeniu w 1953 r., w pobliskiej Mariówce, Prywatnego Liceum Ogólnokształcące im. Królowej Jadwigi rozpoczął pracę w Państwowym Wydawnictwie Naukowym w Warszawie (1953-1958).

W okresie pracy w PWN został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej, którą odbył w latach 13.12.1955 – 24.10.1957, podczas której kształcił się w szkole podoficerskiej w Toruniu w jednostce Dywizjon Artyleryjskiego Rozpoznania Pomiarowego. W szkole podoficerskiej poznał elementy wiedzy geodezyjnej i topografii, które zainspirowały go do zdobycia zawodu geodety.

W celu zdobycia praktycznej i teoretycznej wiedzy w zawodzie geodety rozpoczął pracę od zatrudnienia w Państwowym Przedsiębiorstwie Geodezyjnym (PPG). Pracując w PPG (1958-1964) ukończył Technikum Geodezyjne (1963) i rozpoczął studia inżynierskie, które ukończył w 1968 r. na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej.

Z zadowoleniem przyjął propozycję pracy w Instytucie Geodezji i Kartografii (1964-1973), bo zdecydowanie polepszyły się mu warunki studiowania i zdobywania teoretycznej i praktycznej wiedzy geodezyjnej i kartograficznej. W 1975 r. ukończył eksternistyczne studia magisterskie – specjalność geodezja inżynieryjno-przemysłowa i miejska, a pracę doktorską obronił w 1979 r., także na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej.

Pracując w IGiK rozpoczął równocześnie (1971) zajęcia dydaktyczne z przedmiotu GEODEZJA INŻYNIERYJNA w Technikum Geodezyjnym i w Policealnym Studium Geodezyjnym w Warszawie (obecnie Zespół Szkół Nr 14). Zajęcia dydaktyczne z geodezji inżynieryjnej, geodezji i ćwiczeń geodezyjnych prowadził nieprzerwanie przez 46 lat (1971-2017), uzyskał też kwalifikacje pedagogiczne na wymaganym kursie pedagogicznym i na wielu kursach dotyczących dydaktyki i wychowania młodzieży.

Interesując się technikami informatycznymi, które zaczęto stosować w dziedzinie geodezji i kartografii i w IGiK, ukończył kurs programowania komputerów w języku ALGOL i przyjął propozycję udziału w zespole, który opracowywał koncepcję Banku Informacji o Warszawie BIW. Zespół ten działał w Biurze Planowania Rozwoju Warszawy (1.02.1973 – 31.12.1973).

Po rozwiązaniu zespołu BIW w BPRW skorzystał z propozycji pracy w nowo utworzonej Pracowni Przetwarzania Danych Inżynierskich, w Instytucie Maszyn Matematycznych (1974-1988). Do IMM poszedł do pracy w celu zdobycia praktycznego doświadczenia w stosowaniu technik komputerowych. W IMM pracował na stanowiskach st. specjalisty, adiunkta i kierownika pracowni. Okres pracy w IMM był dosyć twórczy w jego osiągnięcia zawodowe. Szkolił się na wielu kursach programowania komputerów (m. in. język programowania FORTRAN, „Inżynieria oprogramowania”).

W IMM zajmował się zagadnieniami komputerowego wspomagania projektowania inżynierskiego. Wykonał bardzo wiele komputerowych programów obliczeniowych i graficznych, głównie z zakresu geometrii tras komunikacyjnych, w systemach: ODRA 1300, IBM 370, RIAD 32 i 20, PDP11, MERA 400, SM 4. Programy te wykorzystywał w dydaktyce geodezji w szkole.

Ważnym zrealizowanym zadaniem w IMM było zaprojektowanie i opracowanie (wraz z zespołem, którym kierował) programów fortranowskiej biblioteki matematyczno-statystycznej na polski minikomputer MERA 400. Za opracowanie i wdrożenie tej biblioteki otrzymał w 1981 r. zespołową nagrodę państwową Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego.

Działalność dydaktyczna w szkole, programowa i naukowa w IMM spowodowała napisanie rozprawy doktorskiej Analiza geometrii tras komunikacyjnych w aspekcie zastosowań techniki komputerowej (obrona 19.01.1979 r.) oraz napisanie i wydanie (WKiŁ 1987) książki GEOMETRIA TRAS – algorytmy obliczeń, komputerowo wspomagane projektowanie.

W latach 1.03.1989 – 30.11.1990 pracował w Zakładzie Badawczo-Rozwojowym Budownictwa Kolejowego PKP na stanowisku zastępcy dyrektora, a praktycznie przez cały okres zatrudnienia pełnił obowiązki p.o. dyrektora.

W okresie 1.12.1990 – 31.05.1992 został zatrudniony na stanowisku głównego specjalisty w Departamencie Geodezji, Kartografii i Gospodarki Gruntami Ministerstwa Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa.

W latach 1.06.1992 – 31.12.1997 był kierownikiem Zakładu Informatyki w Polskim Przedsiębiorstwie Geodezyjno-Kartograficznym S.A., kontynuując w dalszym ciągu działalność dydaktyczną geodezji w Zespole Szkół Geologiczno-Geodezyjno-Drogowych w Warszawie.

Ostatnie trzy lata przed emeryturą pracował w Warszawskim Przedsiębiorstwie Geodezyjnym S.A. na stanowisku głównego technologa i jednocześnie kierował Zakładem Badań i Wdrożeń.

Na emeryturę odszedł 1. września 2000 r., ale jego działalność zawodowa nie została zakończona. Jej kontynuacją była praca pedagogiczna w Zespole Szkół Nr 14 w Warszawie i jest jeszcze społeczna praca w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich. W szkole przepracował 46 lat w jego ulubionym zawodzie dyplomowanego nauczyciela praktycznej nauki zawodu technika geodety do 31. sierpnia 2017 r., w tym 17 lat będąc na emeryturze (10 lat na pełnym etacie, a 7 lat na części etatu).

Działalność edukacyjna Stanisława Grodzickiego, oprócz prowadzenia przez 46 lat (1971 – 2017) wykładów i ćwiczeń z geodezji w szkole, zawierała także inne opracowania, jak np.:
1. Opracowywanie (współautor) podstaw programowych i programów nauczania w zawodzie technik geodeta – współpraca: GUGIK (1984-1985), Instytut Badań Edukacyjnych (1994 – 1997) MEN, Krajowy Ośrodek Wspierania Edukacji Zawodowej i Ustawicznej (2005 – 2006) MEN.
2. Opracowanie recenzji podstawy programowej kształcenia w zawodzie TECHNIK GEODETA (symbol cyfrowy 311[10], 2011 r.).
3. Recenzowanie zadań egzaminacyjnych w zawodzie technik geodeta – współpraca z Centralną Komisją Egzaminacyjną od 2006 do dziś.
4. Egzaminowanie osób ubiegających się o uprawnienia i przygotowywanie zadań pisemnych na egzamin na uprawnienia zawodowe w dziedzinie geodezji i kartografii – GUGiK (2004 – 2019). Ma uprawnienia zawodowe w dziedzinie geodezji i kartografii z zakresów 1, 2, 3.
5. Opracowywanie zadań testowych, pisemnych i ustnych w Mazowieckim Konkursie Praktycznej Wiedzy Geodezyjnej (MKPWG), organizowanym przez Zespół Szkół Nr 14 w Warszawie od 2012 do dziś, jest inicjatorem i sponsorem tego Konkursu.
6. Publikowanie zadań z zakresu geodezji w „Przeglądzie Geodezyjnym” – od 2015 do dziś. 7. Prowadzenie wykładów (2010 – 2017) na kursach przygotowawczych do egzaminu państwowego na uprawnienia zawodowe z zakresu geodezji i kartografii, organizowanych przez Stowarzyszenie Geodetów Polskich.

Jego działalność edukacyjna była pozytywnie oceniana i wielokrotnie nagradzana przez wszystkich pięciu dyrektorów szkoły, którzy nią kierowali podczas jego 46.letniej pracy nauczycielskiej. Jego pracę nauczyciela zawodu doceniły też władze edukacyjne Warszawy. Oto wybrane, niektóre dokumenty świadczące o dobrej pracy dydaktyczno-wychowawczej:
* Wyróżnienie w I edycji Nagrody Edukacyjnej Prezydenta m. st. Warszawy, kategoria „Najlepszy nauczyciel warszawski” (szkoły ponadgimnazjalne). Warszawa,16 grudnia 2002 r.
* Medal: PRZYJACIEL SZKOŁY. Podziękowania za długoletnią pracę i serce oddane szkole – Dyrektor, nauczyciele, rodzice i uczniowie Technikum Geologiczno-Geodezyjno-Drogowego w Warszawie (Jubileusz 100-lecia Warszawskiej Szkoły Geodezyjnej, 18 listopada 2016 r.).
* Dyplom uznania Marszałka Województwa Mazowieckiego – za wieloletnią, rzetelną i efektywną pracę dydaktyczno-wychowawczą oraz zaangażowanie w działalność na rzecz rozwoju Technikum Geologiczno-Geodezyjno-Drogowego im. prof. dr. Stanisława Kluźniaka w Warszawie, 18.11.2016.

Pracował zawodowo, w oficjalnym zatrudnieniu, 64 lata (1953 – 2017), w tym 59 lat pracy w instytucjach geodezyjnych. Na emeryturze jeszcze działa społecznie na rzecz dobra geodezji w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich.

Podsumowując ilościowo, łącznie z wymienionymi już dokonaniami w pracy zawodowej, ma zrealizowanych 32 publikacje, 12 opracowań niepublikowanych oraz 14 recenzji książki oraz różnych artykułów i opracowań.

Od kilkudziesięciu lat czynnie działa w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich (członek od 1.01.1965 r.). W Oddziale SGP w Warszawie pełnił różnorodne funkcje. Był członkiem i przewodniczącym wielu komisji oraz wiceprezesem Zarządu Oddziału. Ponadto był członkiem Zarządu Głównego SGP, z wyboru imiennego (2013 – 2017) oraz jest członkiem Komisji Seniorów i Historii Ruchu Stowarzyszeniowego FSNT-NOT (2018 – 2021), a także członkiem Głównej Komisji Historii i Tradycji SGP (2017 – 2021).

W 2018 r. opracował historię działalności Oddziału Warszawskiego SGP w latach 1994-2018 pt.: Działalność Oddziału Stowarzyszenia Geodetów Polskich w Warszawie w latach 1994-2018. Jest to opracowanie w ramach tworzenia III tomu Historii SGP.

Od początku roku 2019 jest współinicjatorem i redaktorem, wydawanego przez SGP, „Słownika Biograficznego Geodetów i Kartografów Polskich”.

Za pracę zawodową, edukacyjną i społeczną otrzymał odznaczenia: Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi, odznakę honorową „ZA ZASŁUGI DLA GEODEZJI I KARTOGRAFII”, „MEDAL KOMISJI EDUKACJI NARODOWEJ”, odznaki honorowe NOT: diamentową, złotą, srebrną, odznaki honorowe SGP: diamentową, złotą, srebrną, dyplom honorowy zasłużonego seniora SGP, medal „W DOWÓD UZNANIA”.

Na XXXIX Zjeździe Delegatów SGP w dniu 30 czerwca 2017 roku w Olsztynie nadano Mu GODNOŚĆ CZŁONKA HONOROWEGO STWARZYSZENIA GEODETÓW POLSKICH, a dnia 11 grudnia 2019 r. otrzymał MEDAL 100-LECIA STOWARZYSZENIA GEODETÓW POLSKICH.

Kol. Fabian Grzybowski urodził się w dniu 19 stycznia 1913 roku w Zwoleniu koło Radomia. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej dalszą naukę pobierał w Państwowej Szkole Mierniczej w Warszawie, którą ukończył w 1937 roku. W roku 1950 zdał egzamin przed Państwową Komisją Weryfikacyjną i otrzymał stopień inżyniera.

Po skończeniu szkoły mierniczej, rozpoczął pracę zawodową w Opcznie pod kierunkiem mierniczego przysięgłego inż. Eugeniusza Madeja. Po roku pracy przeniósł się do Łodzi i pracował w Zarządzie Miejskim na stanowisku mierniczego. Po wojnie został zatrudniony w Wydziale Pomiarów Urzędu Wojewódzkiego w Łodzi. W 1945 roku, wspólnie z Eugeniuszem Madejem zorganizowali w Łodzi grupę pomiarową Państwowego Przedsiębiorstwa Mierniczego w Kielcach, która w szybkim czasie przekształciła się w wydział produkcyjny a następnie w samodzielny Oddział Państwowego Przedsiębiorstwa Mierniczego w Łodzi. Po kilku latach zmienił pracę i zatrudnił się w Miejskim Przedsiębiorstwie Mierniczym w Łodzi. W 1958 roku wrócił do Okręgowego Przedsiębiorstwa Mierniczego i pracował tam do czasu przejścia na emeryturę.

Bardzo wiele satysfakcji przynosiła Mu praca z młodzieżą. Od 1950 roku przez wiele lat był nauczycielem i wychowawcą młodych adeptów geodezyjnych w Technikum Geodezyjnym w Łodzi. Dzięki autentycznemu zaangażowaniu w nauczanie i wychowanie młodych ludzi uzyskał ich miłość i uznanie władz oświatowych.

Pasjonowała Go praca społeczna w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich. W roku 1945 był jednym z założycieli Oddziału Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej w Łodzi. Przez 14 kadencji pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Oddziału SGP w Łodzi, w tym czasie wchodził w skład Zarządu Głównego SGP, gdzie brał aktywny udział w pracach władz Stowarzyszenia. W roku 1983 został wybrany do Głównego Sądu Koleżeńskiego, niestety nie pracował do końca kadencji. Był inicjatorem i organizatorem wielu imprez naukowo-technicznych i integracyjnych organizowanych przez SGP, czynnie działał w Naczelnej Organizacji Technicznej. Zgromadzenie Delegatów Oddziału nadało MU Tytuł „Honorowego przewodniczącego Oddziału Łódzkiego SGP”. Decyzją Rady Oddziału Wojewódzkiego NOT wpisany został do ” Księgi honorowej zasłużonych techników Łodzi”.

W uznaniu Jego zasług dla Stowarzyszenia, XXVII Zjazd Delegatów SGP obradujący w dniu 16 maja 1980 roku w Gdańsku, nadał Mu najwyższą godność w Stowarzyszeniu – Członka Honorowego SGP.

Posiadał również liczne odznaczenia państwowe, resortowe i regionalne, między innymi: Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, złoty, srebrny i brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, Medal Komisji Edukacji Narodowej, honorową odznakę miasta Łodzi, złote odznaki honorowe NOT i SGP i inne.

Zmarł w dniu 2 lipca 1985 roku i został pochowany na cmentarzu Komunalnym na Dołach w Łodzi.

Kol. Stefan Hausbrandt urodził się w dniu 19 listopada 1896 roku w Warszawie. Naukę geodezyjną pobierał w Państwowej Szkole Mierniczej w Warszawie, którą ukończył w 1922 roku. Bezpośrednio po uzyskaniu dyplomu, rozpoczął, jako praktykant, pracę zawodową. Po uzyskaniu uprawnień mierniczego przysięgłego, wykonywał różnorodne prace z zakresu triangulacji, poligonizacji, scaleń gruntów i inne. Studiował na Wydziale Inżynierii Politechniki Warszawskiej. Studia ukończył w 1934 roku otrzymując dyplom inżyniera mierniczego. W 1939 roku rozpoczął pracę dydaktyczną w Liceum Mierniczym w Warszawie. Pracę tę wykonywał również w czasie wojny, wówczas szkoła nazywała się – Wydział Mierniczy Szkoły Budownictwa.

Po wojnie do roku 1950 kontynuował pracę w Liceum Mierniczym, oraz prowadził wykłady zlecone, z metod liczenia, na Politechnice Warszawskiej.W tym też czasie prowadził na szeroką skalę działalność naukową, publikując prace o znaczeniu podstawowym dla rozwoju geodezji w Polsce. W 1948 roku otrzymał stopień doktora nauk technicznych na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej, za pracę pt. „Bezpośrednia interpolacja wielomianowa ze szczególnym uwzględnieniem funkcji dwóch argumentów ujętych krakowianowo”. Został zaangażowany do pracy na Politechnice Warszawskiej w charakterze zastępcy profesora. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1954 roku i został mianowany kierownikiem Katedry Rachunku Wyrównawczego i Obliczeń Geodezyjnych na Wydziale Geodezji i Kartografii PW. Prowadził również prace naukowe w Instytucie Geodezji i Kartografii oraz prace naukowe i dydaktyczne w Wojskowej Akademii Technicznej, Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w roku 1962.

Na emeryturę odszedł w roku 1967.

Prace naukowe Profesora z zakresu obliczeń geodezyjnych były prekursorskie i powszechnie stosowane przez ogół geodetów. Napisał bardzo obszerne i znane geodetom dzieło pt. „Rachunek wyrównawczy i obliczenia geodezyjne. W roku 1955 otrzymał nagrodę państwową „za oryginalne i przydatne w praktyce geodezyjnej opracowania naukowe z dziedziny obliczeń geodezyjnych”.

Był wieloletnim członkiem, najpierw Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej a potem Stowarzyszenia Geodetów Polskich.

Członkostwo Honorowe SGP zostało nadane Mu na XXI Zjeździe Delegatów Stowarzyszenia Geodetów Polskich w dniu 14 kwietnia 1967 roku w Kielcach.

Zmarł 13 października 1971 roku i został pochowany na Cmentarzu Ewangelicko – Augsburskim w Warszawie.

Kol. Juliusz Heczko urodził się 11 sierpnia 1923 roku w Krakowie i w tym mieście pobierał nauki. W latach 1942-1944 uczęszczał do Szkoły Technicznej Górniczo-Hutniczej, po jej ukończeniu otrzymał dyplom technika mierniczego. Po wojnie studiował na Wydziale Inżynierii Oddziale Geodezyjnym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Studia ukończył w roku 1952 uzyskując stopień inżyniera geodety i magistra nauk technicznych. Pracę zawodową rozpoczął w 1951 r. w Państwowym Przedsiębiorstwie Fotogrametrii i Kartografii w Krakowie, po reorganizacji zmieniło nazwę na Krakowskie Okręgowe Przedsiębiorstwo Miernicze. Pracował kolejno w charakterze samodzielnego wykonawcy, kierownika grupy topograficznej i starszego inspektora kontroli technicznej.

W następnych latach pracował: 1959-1962 w Delegaturze Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii w Krakowie, na stanowisko starszego inspektora, 1962-1969 w Wydziale Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Krakowie na stanowisku kierownika samodzielnego stanowiska pracy do spraw geodezji, w latach 1969-1973 ponownie w Delegaturze Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii na stanowisku inspektora kontroli i nadzoru, w latach 1973-1974 w Wojewódzkim Biurze Geodezji i Kartografii na stanowisku głównego specjalisty, w latach 1974-1979 był zastępcą dyrektora do spraw technicznych w Geodezyjno Dokumentacyjnej Spółdzielni Pracy „Technoplan” w Warszawie – Oddział w Krakowie. Przez długi okres czasu, pełnił funkcję biegłego sądowego z zakresu geodezji. Na rentę inwalidzka przeszedł w 1979 roku.

Kol. Juliusz Heczko był aktywnym działaczem Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Działalność w SGP rozpoczął w Kole Zakładowym przy Wydziale Zamiejscowym Państwowego Przedsiębiorstwa Fotogrametrii w Krakowie, pełniąc funkcję sekretarza. W roku 1959 został wybrany do Zarządu Oddziału, w którym przez 11 kadencji pełnił funkcję sekretarza. W roku 1972 został wybrany na Przewodniczącego Zarządu Oddziału SGP w Krakowie. Funkcję tę piastował do roku 1983. Przez 11 lat był członkiem Zarządu Głównego. Pełnił również funkcje w Oddziale Wojewódzkim NOT.

Na Zjeździe Delegatów SGP w Kaliszu, obradującego w dniach 11-13.05.1995 roku nadano Mu najwyższą godność w Stowarzyszeniu – Członka Honorowego SGP..

Za osiągnięcia w pracy zawodowej i aktywną działalność społeczną otrzymał: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny Krzyż Zasługi, Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, srebrną i złotą Odznakę Honorową SGP, srebrną i złotą Odznakę Honorową NOT .

Zmarł dnia 8 listopada 2007 roku.

Urodził się 6 stycznia 1904 roku w Nadwórnej, gdzie uczęszczał do szkoły podstawowej. Zawód geodety zdobył w Państwowej Szkole Mierniczej w Krakowie, którą ukończył w 1926 roku. Praktykę zawodową z zakresu scalenia gruntów odbył u mierniczego przysięgłego inż. Władysława Musiała w Krakowie, a z zakresu parcelacji u mierniczego przysięgłego inż. Walerego Kisielewskiego w Stanisławowie. W roku 1932 złożył pozytywny egzamin przed Państwową Komisję Kwalifikacyjną na mierniczych przysięgłych we Lwowie.

W dnia 3 marca 1950 roku, decyzją Państwowej Komisji Weryfikacyjno-Egzaminacyjnej na stopień inżyniera przy Politechnice Warszawskiej uzyskał stopień inżyniera geodety z zakresu urządzeń rolnych.

Samodzielną pracę zawodową rozpoczął w 1928 roku w Okręgowym Urzędzie Ziemskim w Stanisławowie. W roku 1936 przeniósł się do pracy w II Urzędzie Skarbowym Działu Katastralnego w Stanisławowie. W czasie wojny, najpierw pracował w Związku Spółdzielczym w Stanisławowie a następnie w Rejonowym Zarządzie Urządzeń Rolnych w Nadwornej.

W roku 1945 po powrocie do Polski, rozpoczął. pracę w Powiatowym Urzędzie Ziemski w Śremie. Po roku został przeniesiony do Warszawy i zatrudniony w Ministerstwie Rolnictwa Departamencie Urządzeń Rolnych na stanowisku najpierw radcy a następnie naczelnika wydziału. W latach 1956-1957 pracował w Biurze Melioracji i Urządzeń Rolnych.

Oprócz pracy zawodowej, bardzo aktywnie pracował społecznie w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich. W latach pięćdziesiątych był odpowiedzialny w SGP za akcję odczytową, szeroko prowadzoną w Stowarzyszeniu. Był członkiem Komisji Słownictwa Geodezyjnego Stowarzyszenia Naukowo-Technicznego Geodetów Polskich, która w 1954 roku wydała pięciojęzyczny słownik geodezyjny.

Zarząd Główny Stowarzyszenia, biorąc pod uwagę Jego pracowitość, solidność, dużą wiedzę zawodową oraz zmysł organizacyjny, powoł Go w dniu 1 kwietnia 1957 roku na stanowisko Sekretarz Generalnego SGP. Funkcję tę pełnił do chwili przejścia na emeryturę w roku 1970.

W czasie pracy w SGP dał się poznać jako wybitny działacz społeczny, wychowawca młodych działaczy zgrupowanych w Głównej Komisji Młodzieżowej. Był jednym z inicjatorów i autorów wydanego przez SGP „Zarysu historii organizacji społecznych geodetów Polskich”. Pełnił funkcję redaktora działowego Przeglądu Geodezyjnego. Był członkiem władz Naczelnej Organizacji Technicznej.

W dowód uznania otrzymał: Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Medal X-lecia PRL, złotą Odznakę „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”, złote i srebrne Odznaki Honorowe NOT i SGP.

Za wybitne zasługi dla rozwoju Stowarzyszenia Geodetów Polskich, XXVI Zjazd Delegatów SGP nadał Kol. Henrykowi Jasińskiemu najwyższe wyróżnienie – godność Członka Honorowego SGP.

Zmarł w dniu 31 sierpnia 1988 roku w Warszawie i został pochowany na cmentarzu w Skolimowie.

Strona w budowie

Prof. Czesław Kamela urodził się we wsi Dierzkowice koło Kraśnika w dniu 24 lipca 1910 roku. Szkołę Powszechną ukończył w rodzinnej wsi a gimnazjum humanistyczne w Kraśniku. Po uzyskaniu matury rozpoczął studia wyższe na Oddziale Mierniczym Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej. Studia ukończył w 1932 roku uzyskując dyplom inżyniera geodety. W 1933 roku rozpoczął pracę zawodową. Jednocześnie podnosi swoje umiejętności zawodowe i w roku 1935 uzyskuje uprawnienia mierniczego przysięgłego. Wykonuje różnorodne prace geodezyjne na terenie Polski południowej.

W czasie wojny, bierze udział w kampanii wrześniowej, po czyn przedostaje się do Szwajcarii. Zostaje internowany jako żołnierz 2. Dywizji Strzelców Pieszych. W Winterthur zostały zorganizowane studia politechniczne dla żołnierzy, Kol. Czesław Kamela został powołany na wykładowcę miernictwa i matematyki wyższej na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej.

W tym czasie pisze pracę doktorską pt. „Porównanie dokładności wyznaczeń szerokości, długości i azymutu z pomiarów astronomicznych z wartościami otrzymywanymi z triangulacji”. Pracę broni w 1945 r.,otrzymując stopień doktora nauk technicznych.

W Szwajcarii rozpoczyna pisanie rozprawy habilitacyjnej pt. „Wyznaczanie geoidy z pomiarów grawimetrycznych”. Do kraju powrócił w1947 r. i został zatrudniony na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej, gdzie 1949 roku odbyło się kolokwium habilitacyjne i na jego podstawie uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych.

W roku 1955 otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego a w roku 1966 na profesora zwyczajnego.

W latach 1947-1980, w czasie pracy na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej był kierownikiem Katedry Geodezji Wyższej, recenzentem kilkudziesięciu prac doktorskich, promotorem 18 prac doktorskich pozytywnie zakończonych, opiekunem 16 prac habilitacyjnych. Był profesorem bardzo lubianym przez studentów, człowiekiem tolerancyjnym o wielkim poczuciu humoru.

Na emeryturę przeszedł we wrześniu1980 roku, a w październiku został zatrudniony na etacie w Instytucie Geodezji i Meteorologii Wojskowej Akademii Technicznej, gdzie pracował do 1990 roku.

Był członkiem Bawarskiej Akademii Nauk w Monachium, sekretarzem naukowym Komitetu Geodezji PAN, przewodniczącym Narodowego Komitetu ds. Międzynarodowej Unii Geodezji i Geofizyki, członkiem wielu rad naukowych oraz różnych towarzystw naukowych i naukowo technicznych.

Kol. Czesław Kamela był wieloletnim aktywnym członkiem Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Pełnił w SGP wiele społecznych funkcji, był wieloletnim członkiem oraz sekretarzem Głównego Sądu Koleżeńskiego, przedstawicielem Stowarzyszenia w Radzie Głównej Naczelnej Organizacji Technicznej, członkiem Sekcji Naukowych i Głównych Komisji SGP.

Posiadał wiele odznaczeń między innymi: Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, złotą Odznakę „Za zasługi dla geodezji i kartografii”, złote Odznaki Honorowe NOT i SGP i inne.

W uznaniu Jego wielkich zasług dla rozwoju SGP, XXVI Zjazd Delegatów SGP w dniu 7 maja 1977 roku, nadał Kol. Czesławowi Kameli godność Członka Honorowego SGP.

Zmarł w dniu 13 stycznia 1992 roku i został pochowany na cmentarzu powązkowskim w Warszawie..

Strona w budowie

Kol. Władysław Katkiewicz urodził się dnia 27 czerwca 1904 roku. Studiował na Politechnice Warszawskiej gdzie otrzymał dyplom inżyniera mierniczego. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę zawodową jako asystent w Katedrze Astronomii Praktycznej w obserwatorium astronomicznym PW oraz w Biurze Pomiarów Urzędu Miejskiego Warszawy. W 1938 roku objął stanowisko zastępcy naczelnika Biura Pomiarów Wydziału Planowania Miasta. Po wojnie w 1944 roku powrócił do pracy w Wydziale Pomiarów Zarządu Miejskiego, który w 1945 roku zmienił nazwę na Biuro Odbudowy Stolicy. W 1947 roku został naczelnikiem Wydziału Pomiarów. Po zmianach organizacyjnych w ratuszu warszawskim w roku 1956, został zastępcą do spraw geodezji Stołecznego Zarządu Dróg, Geodezji i Zieleni a w roku 1958 zastępcą naczelnego architekta Warszawy do spraw geodezji w Wydziale Architektury, Nadzoru Budowlanego i Geodezji. W warszawskiej służbie geodezyjnej przepracował 45 lat. Na emeryturę przeszedł w 1969 roku.

Był znanym i bardzo cenionym działaczem Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej (ZMRP) i Stowarzyszenia Geodetów Polskich (SGP). Po wojnie w Biurze Pomiarów m.st. Warszawy, gdzie pracował Kol. Władysław Katkiewicz, powstał pomysł powołania ZMRP. W marcu 1945 roku przewodniczył pierwszemu zebraniu organizacyjnemu, na którym powołano, z Jego udziałem, Komitet Organizacyjny ZMRP. Był jednym z dwudziestu oficjalnych członków założycieli, którzy podpisali projekt statutu Związku złożony do zarejestrowania w Wydziale Ogólnym Zarządu Miejskiego m.st. Warszawy. Na pierwszym Zgromadzeniu Ogólnym ZMRP został wybrany do Zarządu Głównego i przez dwa lata pełnił funkcję wiceprezesa Związku. Następnie w latach 1948-1949 pracował w Głównej Komisji Rewizyjnej. Ponownie pełnił funkcję Członka Zarządu Głównego ZMRP w latach 1950- 1951 i Członka Zarządu Głównego SGP w latach 1955-1965. W dowód uznania za Jego wieloletnią, aktywną działalność w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich, XXIV Zjazd Delegatów obradujący w dniach 15-16.04.1972 roku w Łodzi, nadał Mu godność Członka Honorowego SGP.

Według danych znajdujących się w archiwum Stowarzyszenia posiadał: Złoty Krzyż Zasługi, brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, złotą i srebrną Odznakę Honorową NOT, złotą Odznakę Honorową SGP.

Zmarł w dniu 6 września 1984 roku i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie.

Kol. Stanisław Kluska urodził się w 10 lipca 1930 roku w Kłomnicach (obecnie woj. śląskie). Uczęszczał do szkoły podstawowej w rodzinnej miejscowości i ukończył ją w 1944 roku. Niezwłocznie po odzyskaniu niepodległości, w styczniu 1945 roku wstąpił do Państwowego Gimnazjum Ogólnokształcącego im. Romualda Traugutta w Częstochowie i otrzymał roku 1948 t.zw. małą maturę. We wrześniu tegoż roku wstąpił do Państwowego Liceum Mierniczego w Łodzi. Maturę i dyplom technika mierniczego uzyskał w roku 1950.

Studia rozpoczął w 1951 roku na Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Łodzi i po ich ukończeniu w1955 roku otrzymał tytuł inżyniera geodety. Do pracy zawodowej przystąpił w 1951 roku w Państwowym Przedsiębiorstwie Mierniczym w Łodzi. Po dziesięciu latach pracy w bezpośrednim wykonawstwie przechodzi do pracy w administracji geodezyjnej. W 1961 roku zostaje powołany na stanowisko kierownika Delegatury GUGiK w Łodzi. Po likwidacji delegatur w roku 1973 przechodzi na stanowisko dyrektora Wojewódzkiego Biura Geodezji i Kartografii w Łodzi. W roku 1975 wraca do swojego macierzystego przedsiębiorstwa noszącego nazwę „Okręgowe Przedsiębiorstwo Geodezyjno-Kartograficzne w Łodzi”, na stanowisko z-cy dyrektora ds. rozwoju. W roku 1988 wraca do pracy w administracji geodezyjnej na stanowisko z-cy dyrektora Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Miasta Łodzi. Pracuje tam do chwili przejścia na emeryturę w 1990 roku.

Do Związku Mierniczych Rzeczpospolitej Polskiej wstąpił 15 czerwca 1950 roku. W latach 1951-1952 pełnił funkcję referenta odczytowego ZO ZMRP w Łodzi. Po studiach wrócił do aktywnej pracy społecznej w ramach SGP. W roku 1957 został wybrany do Zarządu Oddziału, pełnił w nim następujące funkcje: lata 1957-1958 i 1972-1974 – członek Zarządy Oddziału,1961-1962 przewodniczący Komisji Szkoleniowej, 1963-1972 wiceprzewodniczący Zarządu Oddziału, 1977-1983 przewodniczący Zarządu Oddziału.

Jest bardzo aktywnym działaczem SGP na szczeblu centralnym. W latach 1972-1974 był członkiem Zarządu Głównego z wyboru imiennego, 1983-1989 oraz 1998-2001 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Zarządu Głównego, w latach 1989-1998 piastował funkcję Przewodniczącego Zarządy Głównego SGP. Od 2001 jest członkiem Zarządu Głównego z wyboru imiennego.

W latach 1972-1983 był członkiem oraz z-cą przewodniczącego Rady Programowej Przeglądu Geodezyjnego. Przez wiele lat, do roku 2004 przewodniczył Komisji Kwalifikacyjnej ds. uprawnień zawodowych w dziedzinie geodezji i kartografii. Równolegle pracował w organach wojewódzkich NOT z rekomendacji SGP, a w latach 1965-1972 był członkiem Głównej Komisji Szkolenia ZG NOT i w latach 1970-1974 członkiem Rady Głównej NOT.

Za całokształt działalności w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich XXXIV Zjazd Delegatów SGP obradujący w dniach 18-20.06.2001 r. W Ustroniu nadał MU godność Członka Honorowego SGP.

Za pracę zawodową i społeczną otrzymał wiele odznaczeń. Posiada między innymi: Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi, Złoty, Srebrny i Brązowy medal „Za zasługi dla obronności kraju”, Odznakę „Zasłużony dla Wynalazczości i Racjonalizacji, złotą i srebrną Odznakę Honorową NOT. brylantową i złotą Odznakę Honorową SGP. Honorową odznakę m. Łodzi. Został wpisany do Księgi Zasłużonych Techników NOT w Łodzi.

Kolega Wacław Kłopociński urodził się dnia15 października 1911 roku w Kaliszu. Po ukończeniu nauki w szkole średniej w rodzinnym mieście, rozpoczął studia na Wydziale Geodezyjnym Politechniki Warszawskiej. Stopień inżyniera mierniczego otrzymał w 1935 roku. Późniejsze przepisy zmieniły ten stopień na magistra inżyniera geodety.

Pracę zawodową rozpoczął w czasie studiów. W latach 1934-1937 pracował w Wydziale Technicznym Zarządu Miejskiego. Po ukończeniu studiów i uzyskaniu dyplomu, pracował w Warszawie jako mierniczy przysięgły. W latach 1949-1953 pełnił funkcję naczelnego inżyniera w Okręgowym Przedsiębiorstwie Mierniczym., a w latach 1953-1964 pracował jako projektant geodezyjnych urządzeń kontrolno-pomiarowych w Biurze Projektów Energoprojektu Warszawa. W 1964 roku został mianowany dyrektorem Warszawskiego Przedsiębiorstwa Geodezyjnego,.w którym pracował do czasu przejścia na emeryturę w roku 1978.W okresie tym dał się poznać jako doskonały organizator i pionier wprowadzania do prac geodezyjnych nowych technik i technologii Nawiązał wszechstronną i efektywną współpracę z zagranicznymi przedsiębiorstwami geodezyjnymi.

Przez szereg lat był wykładowcą na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskie. Przejście na emeryturę nie oznaczało zmniejszenia aktywności zawodowej i społecznej, zajął się nową dziedziną, mianowicie rzeczoznawstwem majątkowym, wykonywał szacowanie wartości gruntów i budynków, został także powołany do Państwowej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Uprawnień Zawodowych w Zakresie Szacowania Nieruchomości.

Wiele czasu i energii poświęcał na działalność w Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej a potem w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich. W latach 1949-1950 był członkiem Zarządu Głównego ZMRP, następnie latach 1955-1959 i 1962-1967 pełnił funkcję Przewodniczącego Zarządu Głównego SGP, a w latach 1959-1962 wiceprzewodniczącego. Przez 20 lat był Przewodniczącym Sekcji Naukowej Geodezji Miejskiej, oraz wieloletnim przewodniczącym Głównej Komisji Techniki. Był inicjatorem i organizatorem wielu imprez naukowo-technicznych organizowanych przez Sekcję i Komisję Techniki, godnym wymienienia jest cykl Sesji Nowosądeckich pt. „Aktualne Zagadnienia Geodezji”.

Działał również społecznie w Naczelnej Organizacji Technicznej. Był wieloletnim członkiem Rady Głównej NOT, a w latach 1961-1965 jej wiceprzewodniczącym.

W uznaniu Jego zasług dla Stowarzyszenia Geodetów Polskich, XXVII Zjazd Delegatów SGP, obradujący w Gdańsku w dniach 16-17 maja 1980 roku, nadał mu godność Członka Honorowego SGP.

Za swoją wielce aktywną i efektywną pracę zawodową i społeczną otrzymał wiele odznaczeń państwowych, resortowych i odznak honorowych, między innymi: Krzyż Komandorski, Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Sztandar Pracy II klasy, Złoty Krzyż Zasługi, srebrny i brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, Odznaka „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii, Odznaki Honorowe NOT i SGP.

Zmarł w dniu 18 marca i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Kol. Józef Kolanowski urodził się dnia 8.08.1900 roku we wsi Szadkowice, powiat Opoczno. Po ukończeniu szkoły średniej, uczęszczał na Politechnikę Lwowską gdzie w 1928 roku zdał egzamin zawodowy. Dyplom inżyniera geodety uzyskał w 1950 roku na Politechnice Warszawskiej – weryfikacja.

Pracę zawodową rozpoczął 1920 roku w Okręgowym Urzędzie Ziemskim w Lublinie. Pracował tam do roku 1928, jako pomocnik geometry, a następnie geometra. W latach 1928-1939 prowadził własne Biuro Mierniczego Przysięgłego w Zamościu. Wykonywał prace związane z likwidacją serwitutów ciążących na dobrach Międzyrzec i Witoroż, a także scalenia gruntów. W czasie II wojny światowej walczył, nie wykonywał zawodu. W latach 1946-1948 znowu prowadził własne Biuro Mierniczego Przysięgłego w Zamościu. W latach 1948-1958 zajmował stanowisko kierownika grupy robót w Okręgowym Przedsiębiorstwie Mierniczym a potem Przedsiębiorstwie Geodezyjnym Gospodarki Komunalnej w Lublinie. W 1958 roku przeniósł się do pracy w Biurze Urządzenia Lasu i Planowania Leśnego w Warszawie, pełnił funkcję kierownika Oddziału Regulacji Stanu Posiadania, Pracowni Geodezyjnej w Zamościu. W Biurze tym pracował do czasu przejścia na emeryturę w roku 1970. Będąc emerytem kontynuował pracę jako biegły sądowy.

Był bardzo aktywnym działaczem organizacji społecznych geodetów Polskich. Przed II wojną światową był członkiem Stowarzyszenia Mierniczych Przysięgłych. Po wojnie wstąpił do Związku Mierniczych RP, który w roku 1953 zmienił nazwę na Stowarzyszenie Geodetów Polskich. W latach 1944-1963 pełnił funkcje: przewodniczącego Oddziałowej Komisji Rewizyjnej i Sądu Koleżeńskiego, Od 1963 roku był przewodniczącym Koła Terenowego SGP w Zamościu. W roku 1978, dzięki Jego zabiegom, powołano w Zamościu Oddział Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Na pierwszym organizacyjnym zebraniu wyborczym wybrano Kol. Józefa Kolanowskiego na przewodniczącego nowo powołanego Oddziału. Funkcję tę pełnił do 1983 roku.

W uznaniu Jego aktywnej działalności i zasług dla Stowarzyszenia Geodetów Polskich, XXVIII Zjazd Delegatów SGP, obradujący w dniach 13-14.05.1983 roku w Krakowie, nadał Mu godność Członka Honorowego SGP.

Za pracę zawodową i społeczną otrzymał szereg odznaczeń, między innymi: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny Krzyż Zasługi, Medal Niepodległości, złota Odznaka ” Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii, złota i srebrna Odznaka Honorowa NOT, złota Odznaka Honorowa SGP.

Zmarł dnia 8.04.1987 roku i został pochowany na cmentarzu parafialnym przy ul. Peowiaków w Zamościu.

Kol. Jerzy Kotyński urodził się 14 listopada 1923 roku w Piotrkowie Trybunalskim. Ukończył Szkołę Mierniczą i zdobył tytuł technika mierniczego. Pracę w zawodzie mierniczym rozpoczął w 1945 roku w Łódzkim Urzędzie Wojewódzkim Dziale Rolnictwa i Reform Rolnych. Następnie przez niecały rok 1948 pracował w Warszawie w Spółdzielni Mierniczych Przysięgłych „Plan”. W latach 1949-1950 był zatrudniony w Warszawskim Okręgowym Przedsiębiorstwie Mierniczym, poczym przeniósł się do Łódzkiego Przedsiębiorstwa Mierniczego,gdzie pracował do stycznia 1961 roku. Z kolei przez następne dwa lata do roku 1963 był pracownikiem Miejskiej Pracowni Geodezyjnej w Piotrkowie Trybunalskim. W roku 1963 został zatrudniony w Delegaturze ZPWB ds przygotowania budowy KGE „Bełchatów”, gdzie wykonywał prace geodezyjne na terenie przyszłej kopalni. W 1966 roku przez 8 miesięcy pracował w Wojewódzkim Biurze Geodezji i Urządzeń Rolnych w Łodzi, po czym został inspektorem w Powiatowym Biurze Geodezji i Terenów Rolnych w Piotrkowie Trybunalskim. W latach 1967-1981 pełnił funkcję kierownika komórki geodezyjnej w Piotrkowskim Przedsiębiorstwie Budowlanym.

Był znanym, cenionym i bardzo zaangażowanym działaczem społecznym. Do Stowarzyszenia Geodetów Polskich wstąpił w początkach lat pięćdziesiątych ubiegłego stulecia Stowarzyszeniu pełnił następujące funkcje: w latach 1956-1959 i 1965-1967 – Członek Zarządu Koła Terenowego w Piotrkowie Tryb,. w latach 1959-1960 – Sekretarz Koła Terenowego w Piotrkowie Tryb. W latach 1967-1980 – Przewodniczący Koła Terenowego w Piotrkowie Tryb,, Od roku 1977 przez trzy lata pełnił funkcję Z-cy przewodniczącego Oddziału SGP w Łodzi. W roku 1980 dzięki staraniom Kol. Jerzego Kotyńskiego powołano w Piotrkowie Trybunalskim Oddział Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Pierwszym Przewodniczącym nowo powołanego Oddziału został Kol. Jerzy Kotyński. Funkcję tę pełnił do roku 1983, będąc zarazem Członkiem Zarządu Głównego SGP. W latach 1983-1995 był Członkiem Zarządu Oddziału a następnie w latach 1995-2008 Przewodniczącym Oddziałowego Sądu Koleżeńskiego w Piotrkowie Trybunalskim.

W uznaniu jego zasług wniesionych w rozwój Stowarzyszenia, XXXIII Zjazd Delegatów SGP, który odbył się w dniach 28-30.05.1988 roku w Lublinie, nadał Mu godność Członka Honorowego SGP.

Za zasługi w pracy zawodowej i społecznej otrzymał szereg odznaczeń, między innymi: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, Medal 40-lecia Polski Ludowej, Odznaka Zasłużony Pracownik Rolnictwa, srebrna Odznaka „Zasłużony dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych”, Odznaka Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej, Honorowa Odznaka Województwa Łódzkiego, Odznaka „Za zasługi dla Województwa Piotrkowskiego”, złota i srebrna Odznaka Honorowa NOT. Złota Odznaka Honorowa SGP, złota Odznaka „Zasłużony Pracownik Piotrkowskiego Przedsiębiorstwa Budowlanego”.

Zmarł w dniu 2 marca 2009 roku i został pochowany na Starym Cmentarzu w Piotrkowie Trybunalskim.

Strona w budowie

Urodził się 13 grudnia 1921 roku we Lwowie. Naukę pobierał również we Lwowie. W 1939 roku zdał małą maturę, a w roku 1941ukończył liceum i uzyskał świadectwo dojrzałości. W czasie wojny pracował jako pomoc miernicza w Niemieckim Kolejowym Urzędzie Mierniczym we Lwowie, jednocześnie brał czynny udział w akcjach sabotażowych organizowanych przez Armię Krajową.

W roku 1946 powrócił do kraju, osiedlił się w Bytomiu i rozpoczął pracę w dziale mierniczym Kopalni MIECHOWICE, na stanowisku technika mierniczego. Ukończył jako ekstern 2-letnie Liceum Geodezyjne w Katowicach, a 1949 roku zdał eksternistyczny egzamin w Liceum Mierniczym w Warszawie i uzyskał tytuł mierniczego. W roku 1967 zdał egzamin na stopień inżyniera geodety w zakresie geodezji inżynieryjno-przemysłowej przed Państwową Komisją Weryfikacyjną, przy AGH w Krakowie.

W 1949 roku, Kol. Mieczysław Kwiatkowski przeniósł się do Wrocławia i rozpoczął pracę w Państwowym Przedsiębiorstwie Mierniczym Oddział Terenowy w Poznaniu Biuro Terenowe we Wrocławiu. Następnie pracował jako starszy inspektor ds. produkcji a potem kierownik Działu Robót w Katowickim OPM – Wydział Produkcyjny we Wrocławiu. W 1958 roku Wydział Produkcyjny został przekształcony we Wrocławskie Okręgowe Przedsiębiorstwo Miernicze, Kol. Mieczysław Kwiatkowski został mianowany zastępcą dyrektora tej firmy. W latach 1963-1969 pełnił funkcję naczelnego inżyniera, a w roku 1970 dyrektora WOPM. Po integracji jednostek geodezyjnych został dyrektorem ds. produkcji OPGK we Wrocławiu, gdzie pracował do przejścia na emeryturę w roku 1982.

W latach 1964-1976 wykładał przedmioty zawodowe w Technikum Geodezyjnym we Wrocławiu. Będąc na emeryturze zasiadał w Radzie Nadzorczej Spółki z o.o. Przedsiębiorstwo Geodezyjno-Kartograficzne we Wrocławiu.

Był niezwykle aktywnym członkiem Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Do SGP wstąpił w 1950 roku. Pracował w Zarządzie Oddziału, pełnił funkcję skarbnika oraz członka Zarządy. W latach 1967-1969 był Przewodniczącym Zarządu Oddziału a od roku 1969 do 1992 pełnił funkcję wiceprzewodniczącym Zarządu. W 1992 roku Zarząd Oddziału nadał Mu tytuł Honorowego Przewodniczącego Zarządu Oddziału. Przez szereg lat był członkiem Rady Wojewódzkiej NOT.

W dowód uznania dla Jego wieloletniej bardzo aktywnej działalności w SGP, XXIX Zjazd Delegatów Stowarzyszenia Geodetów Polskich obradujący w dniach 16-17 maja 1986 roku w Olsztynie nadał Mu najwyższe wyróżnienie w Stowarzyszeniu – godność Członka Honorowego SGP.

Za zasługi w pracy zawodowej i społecznej był wielokrotnie odznaczany. Posiadał: Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, brązowy i srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, Medal 30-lecia i 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznakę „Zasłużony dla województwa wrocławskiego i miasta Wrocławia”, Zasłużony Pracownik Rolnictwa”, „Zasłużony Pracownik Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska”, srebrną i złotą Odznaką Honorową NOT , złotą Odznaką Honorową SGP. Zmarł w dniu 9 maja 1994 roku.

Kol. Tadeusz Lazzarini urodził się 29 marca 1913 roku w Warszawie. Studia wyższe ukończył w roku 1938 na Wydziale Geodezyjnym Politechniki Warszawskiej. Po wojnie od 1945 roku pracował na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej wykładając geodezję I a od 1951 roku geodezję II i geodezyjne pomiary przemieszczeń. W roku 1951 Rada Wydziału Geodezji i Kartografii nadała Mu stopień naukowy doktora nauk technicznych W roku 1955 został mianowany profesorem nadzwyczajnym a następnie w roku 1964 profesorem zwyczajnym. W latach 1951-1970 pełnił funkcję kierownika Katedry Pomiarów Szczegółowych, poczym przez następnych 9 lat był kierownikiem zespołu dydaktycznego. Poza pracą dydaktyczną i naukową pełnił również na Wydziale funkcje administracyjne. Godność Dziekana Wydziału Geodezji i Kartografii pełnił w latach 1953-1955, 1962-1964, 1969-1971.

Oprócz pracy na Politechnice Warszawskiej był również wykładowcą i profesorem w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1952-1953), w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie (1958-1962) i (1976-1978), na Uniwersytecie w Bagdadzie (1966- 1967) a także na Uniwersytecie w Nowym Brunszwiku w Kanadzie (1974).

Był bardzo aktywnym działaczem społecznym. Przez ponad 20 lat pracował w Komitecie Geodezji Polskiej Akademii Nauki. Pełnił szereg społecznych funkcji w Ministerstwie Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki, był delegatem ministra do Komitetu Geodezji PAN, a także przewodniczącym zespołu programowego dla geodezyjnych studiów magisterskich.

Był bardzo aktywnym działaczem organizacji społecznych geodetów polskich. W marcu 1945 roku był jednym z 23 uczestników pierwszego zebrania organizacyjnego Związku Mierniczych Rzeczpospolitej Polskiej. Pełnił funkcje sekretarza pierwszego Walnego Zgromadzenia ZMRP, które odbyło się 15-16.09.1945 roku w Warszawie. W latach 1966-1972 wchodził w skład Zarządu Głównego Stowarzyszenia Geodetów Polskich jednocześnie przewodniczył Sekcji Naukowej Geodezji Inżynieryjnej.

Był bardzo znanym i cenionym działaczem Międzynarodowej Federacji Geodetów (FIG).W latach 1969-1972 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego 6 Komisji FIG „Geodezja Inżynieryjna”. Za swoją pracę w FIG otrzymał międzynarodowy dyplom uznania.

Stowarzyszenie Geodetów Polskich w uznaniu zasług Kol. Tadeusza Lazzariniego dla rozwoju Stowarzyszenia, nadało Mu, na XXVI Zjeździe Delegatów, który odbył się 7-8,05.1977 roku w Rzeszowie, godność Członka Honorowego SGP.

Otrzymał wiele odznaczeń państwowych, resortowych i organizacji społecznych: Krzyż Oficerski Polonia Restituta, Zloty Krzyż Zasługi, Medal „Zasłużony Nauczyciel PRL”, brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, Złotą Odznakę „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii, Złote Odznaki Honorowe NOT i SGP i inne.

Zmarł w dniu 30 września 1986 roku i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (Katolickim) w Warszawie.

Kol. Czesław Lech urodził się w dniu 7 kwietnia 1934 roku w Mićkowej Haci gm Sokółka. W 1951 roku ukończył w Białymstoku Państwowe Liceum Geodezyjne II stopnia i otrzymał dyplom technika geodety. Pracę zawodową rozpoczął w Oddziale Pomiarów Urzędu Wojewódzkiego w Olsztynie, dokąd został skierowany tzw. „nakazem pracy” po ukończeniu nauki w Liceum. Pracował tam przez dwa lata w bezpośredniej produkcji. W 1953 roku, na własną prośbę został przeniesiony do pracy w Oddziale Pomiarów w Białymstoku (późniejsze Wojewódzkie Biuro Geodezji i Terenów Rolnych), gdzie pracował najpierw jako wykonawca w bezpośredniej produkcji, a następnie: w latach 1972-1983 pełnił funkcję Kierownika Działu Geodezji; oraz w latach 1984-1991 zajmował stanowisko Zastępcy Dyrektora WBGiTR.

W 1992 roku przeszedł na emeryturę.

W czasie pracy w WBGiTR, w 1968 roku ukończył studia inżynierskie na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej oraz w 1978 roku studia magisterskie na Wydziale Geodezji i Urządzeń Rolnych Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie.

Kol. Czesław Lech jest bardzo aktywnym członkiem Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Do Stowarzyszenia wstąpił w 1953 roku. Pełnił szereg funkcji: w latach: 1959-1969- Przewodniczący Zarządu Koła SGP przy Wojewódzkim Biurze Geodezji i Terenów Rolnych, 1970-1986 – członek Zarządu Oddziału; 1970-1983 – Przewodniczący Oddziałowej Komisji ds. Współpracy z Kołami; 1983-1985 – Z-ca przewodniczącego Zarządu Oddziału; 1985-1986 – pełnił obowiązki Przewodniczącego Zarządu Oddziału; 1986-2004 – Przewodniczący Zarządu Oddziału oraz członek Zarządu Głównego SGP; 2004-nadal Wiceprzewodniczący Głównego Sądu Koleżeńskiego SGP. Wieloletni członek władz Wojewódzkich Naczelnej Organizacji Technicznej.

Na XXXIII Zjeździe Delegatów SGP w Lublinie, który odbył się w dniach 28-30.05.1998 rok, nadano Kol. Czesławowi Lechowi godność Członka Honorowego SGP.

Za pracę zawodową i społeczną otrzymał wiele odznaczeń, między innymi: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, ” złotą i srebrną Odznakę „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”Odznakę „Za zasługi dla geodezji i kartografii”, Odznakę „Zasłużony Pracownik Rolnictwa, złotą i srebrną Odznakę Honorową NOT, złotą i diamentową Odznakę Honorową SGP.

Kol. Henryk Leśniok urodził się 14 kwietnia 1914 roku w Chorzowie. Po ukończeniu szkoły średniej, w latach 1933-1937 studiował geodezję na Politechnice Warszawskiej, po czym odbył służbę wojskową. W roku 1939 brał udział w walkach w szeregach VII Samodzielnej Dywizji Piechoty. Resztę wojny przeżył w obozie jenieckim. Po wojnie w 1945 r. został zatrudniony na stanowisku radcy w Biurze Fotogrametrycznym Głównego Urzędu Pomiarów Kraju i otrzymał delegację do Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach, celem zorganizowania na Śląsku służby mierniczej. Z poleceń służbowych wywiązał się bardzo dobrze, zorganizował nie tylko służbę ale i średnie szkolnictwo geodezyjne. W 1949 roku obronił na Wydziale Geodezyjnym Politechniki Warszawskiej doktorat z astronomii geodezyjnej.

Na początku lat 50 został powołany na stanowisko wiceprezesa Głównego Urzędu Pomiarów Kraju a po reorganizacji na wiceprezesa Centralnego Urzędu Geodezji i Kartografii. W czasie kolejnej reorganizacji Urzędu przechodzi do pracy na Politechnikę Warszawską i obejmuje stanowisko docenta w Katedrze Geodezji Wyższej. W latach 1957-1959 pełni funkcję Sekretarza Generalnego Naczelnej Organizacji Techniczne. W roku 1969 wyjechał do Iraku gdzie pełnił funkcję Naczelnego Inżyniera w Generalnej Dyrekcji Pomiarów w Bagdadzie, równocześnie wykładał geodezję na Uniwersytecie Bagdadzkim. Po powrocie w roku 1962 do Polski objął na Wydziale Geodezji i Kartografii PW Katedrę Podstaw Geodezji. W 1964 roku ponownie wyjechał na dwa lata do Bagdadu gdzie prowadził pracę dydaktyczną i naukową na Uniwersytecie Bagdadzkim. Po powrocie w dalszym ciągu pracował na Politechnice Warszawskiej pełniąc funkcję dyrektora Instytutu Geodezji Gospodarczej. W latach 1971-1973 był prorektorem Politechniki Warszawskiej, był także przez dwie kadencje dziekanem Wydziału Geodezji i Kartografii PW. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w 1977 roku.

Kol. Henryk Leśniok był bardzo aktywnym działaczem najpierw Związku Mierniczych Rzeczpospolitej Polskiej a potem Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Pełnił w Stowarzyszeniu szereg ważnych funkcji: w latach 1953-1955 był Przewodniczącym Zarządu Głównego SGP, w latach 1955-1956 wiceprzewodniczącym, w latach 1956-1957 członkiem Głównej Komisji Rewizyjnej. Przez wiele lat kierował komisją specjalizacji zawodowej, Był Prezydentem 6 Komisji FIG „Geodezja Inżynieryjna”. W 1975 roku podczas posiedzenia Komitetu Permanentnego w Helsinkach otrzymał prestiżowy dyplom „Certificat d`appréciation de la FIG”.

W podzięce za Jego wieloletnią bardzo aktywną działalność w SGP, XXVII Zjazd Delegatów obradujący w dniach 16-17 maja 1980 roku w Gdańsku nadał Kol. Henrykowi Leśniokowi godność Członka Honorowego SGP.

Posiadał wiele odznaczeń państwowych, resortowych i odznak honorowych. Wymienię tylko dwa najwyższe: Krzyż Komandorski Polonia Restituta z Gwiazdą i Sztandar Pracy II kl.

Strona w budowie

Kol. Irena Łaś-Ronisz urodziła się 23 sierpnia 1930 roku w Poznaniu. Do szkoły średniej uczęszczała już w Warszawie. W 1949 roku ukończyła 2-letnie Liceum Miernicze otrzymując tytuł technika mierniczego. Następnie podjęła studia na Politechnice Warszawskiej, Wydziale Geodezji i Kartografii. W roku 1954 uzyskała stopień inżyniera geodety z zakresu pomiarów podstawowych.. W latach 1955-1973 pracowała w Państwowym Przedsiębiorstwie Geodezyjnym pełniąc funkcję kierownika pracowni obliczeń sieci triangulacyjnych. W latach 1974-1987 zajmowała się rozwojem systemów informatycznych w zakresie przetwarzania danych geodezyjnych. W latach 1976-1979 i 1982-1983 pracowała w Iraku. W pierwszym okresie wykonywała obliczenia sieci podstawowej tego kraju, a w drugim pracowała na kontrakcie tzw „Mapa Bagdadu”.

W latach 1976,1980 i 1985 otrzymała nagrody Prezesa Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii za współudział w opracowaniu sieci podstawowej Iraku oraz wyrównania podstawowej osnowy geodezyjnej Polski.

Była wielce zaangażowaną działaczką społeczną Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Do SGP wsyąpiła w 1954 roku. Początkowo działała w Kołach PPG i IGiK, jako skarbnik, wiceprzewodnicząca, sekretarz Zarządu Kół. Od 1972 do 1998 roku z przerwą w latach 1983-1986, pełniła funkcję skarbnika Zarządu Oddziału SGP w Warszawie.

Dała się poznać jako osoba bardzo koleżeńska,obowiązkowa i sumienna.

W uznaniu zasług Kol. Ireny Łaś-Ronisz wniesionych w rozwój Stowarzyszenia Geodetów Polskich, delegaci XXXII Zjazdu Delegatów SGP. odbywającego się w Kaliszu w dniach 11-13.05.1995 roku, nadali Jej godność Członka Honorowego SGP.

Za swoją efektywną działalnośc zawodową oraz ofiarną działalność społeczną, otrzymała szereg odznaczeń państwowych, resortowych i społecznych, mianowicie: Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, złoty,srebrny i brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, złotą i srebrną Odznakę „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”, złotą Odznakę Honorową SGP, złotą i srebrną Odznakę Honorową NOT.

Zmarła 22 września 2003 roku i została pochowana na Cmentarzu Brudnowskim w Warszawie.

Kol. Łopaciuk Jan urodził się 5 stycznia 1951 roku w Cecelach, w powiecie siemiatyckim na Podlasiu, gdzie ukończył szkołę podstawową w 1964 roku. W roku 1968 ukończył Liceum Ogólnokształcące uzyskując maturę. Przed rozpoczęciem magisterskich studiów stacjonarnych na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej pracował w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej i w Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Siemiatyczach.

Studia magisterskie na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej, specjalność: geodezja inżynieryjno-gospodarcza ukończył w 1976 roku, a po obronie pracy magisterskiej w dniu 2 maja 1977 roku uzyskał tytuł magistra inżyniera geodety.

Po ukończeniu studiów pracę zawodową rozpoczął w Wojewódzkim /Warszawskim/ Biurze Geodezji i Terenów/Urządzeń/ Rolnych (1977-2002), wykonując różnorodne prace geodezyjne i pełniąc stanowiska kierownicze. Od 1.10.1985 r. do 9.07.1987 r. był kierownikiem pracowni usług geodezyjnych. Od 9.07.1987 r. do 01.10.2002 r. był Szefem Produkcji (w latach 1991-2002 na urlopie bezpłatnym pełniąc bezpłatnie z wyboru funkcję wiceprzewodniczącego Rady Federacji Zakładowych Organizacji Związkowych Wojewódzkich Biur Geodezji i Terenów Rolnych).

Od 1.12.1990 r. do 31.12.1995 r. pracował jako Prezes Zarządu „GEOROL” – Sp. z o.o., której udziałowcem był Skarb Państwa reprezentowany przez trzech Wojewodów i która realizowała wszelkie usługi geodezyjne praktycznie na terenie całego kraju.

Od początku 1996 r. prowadzi usługi geodezyjne, jako geodeta uprawniony w ramach działalności gospodarczej pod firmą „GEODETA UPRAWNIONY mgr inż. Jan Łopaciuk. W ramach tej działalności wykonał prace geodezyjne obejmujące duży zakres czynności geodezyjnych, w tym między innymi:

* Pełna obsługa inwestycji: budowy osiedla MSM „TARCHOMIN” w Warszawie i osiedla domów jednorodzinnych w Latchorzewie, budowy CHU Janki koło Warszawy wraz z przebudową odcinka ul. Mszczonowskiej i budową wiaduktu oraz z podziałem nieruchomości, budowy CHU „Fort Wola” w Warszawie wraz z przebudową odcinka ul. Połczyńskiej i budową wiaduktu i tunelu.
* Częściowa obsługa inwestycji: „MANUFAKTURA” w Łodzi, częściowa geodezyjna obsługa rozbudowy CHU „RIVIERA” w Gdyni, częściowa geodezyjna obsługa obiektu „ROYAL WILANÓW” w Warszawie.

Posiada geodezyjne uprawnienia zawodowe nr 4054 w zakresach 1, 2, 4 i 5.

Od 8.06 1990 r. do 31.12.1992 r. był biegłym sądowym przy Sądzie Wojewódzkim w Warszawie z zakresu geodezji.

Od 5.10.1990 r. jest rzeczoznawcą SGP w zakresie – prace geodezyjne do celów prawnych i gospodarki przestrzennej i geodezyjne urządzanie terenów rolnych, a od 20.03.1991 r. dodatkowo w zakresie szacowania nieruchomości (gruntów).

W latach 1991-1995 był biegłym na liście Wojewody Warszawskiego w zakresie szacowania nieruchomości (gruntów) z posiadanymi uprawnieniami zawodowymi w tym zakresie. W latach 2004-2019 był członkiem komisji kwalifikacyjnej do spraw uprawnień zawodowych w dziedzinie geodezji i kartografii. Od IV kwartału 2006 r. jako przewodniczący kierował pracami zespołu kwalifikacyjnego.

Od 10.06.1994 r. do 2.09.2004 r. był arbitrem Urzędu Zamówień Publicznych.

Działalność społeczna:

Działał społecznie tylko w organizacjach pozarządowych: w Zrzeszeniu Studentów Polskich – na studiach, w spółdzielczości mieszkaniowej – w latach 1980-2004 z wyboru w Radach Nadzorczych Spółdzielni Mieszkaniowych w Warszawie (SM „Wola”, SM „Górczewska” i MSM „Tarchomin”), w NSZZ „Solidarność” – a po jej zawieszeniu w Radzie Federacji Zakładowych Organizacji Związkowych Wojewódzkich Biur Geodezji i Terenów Rolnych oraz w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich.

W kadencji 1984-1988 jako bezpartyjny radny DRN Warszawa-Wola pełnił funkcję przewodniczącego Zespołu Ochrony Środowiska i Rolnictwa.

Działalność społeczna w SGP:

Jan Łopaciuk do Stowarzyszenia Geodetów Polskich wstąpił w marcu 1981 r. i do 1989 r. działał aktywnie w kole SGP w Wojewódzkim /Warszawskim/ Biurze Geodezji i Terenów /Urządzeń/ Rolnych w Warszawie.

W ramach długoletniej działalności społecznej w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich pełnił z wyboru następujące funkcje w Zarządzie Głównym i w Oddziale SGP w Warszawie: Zarząd Główny SGP: Wiceprezes (2010-2021),członek Prezydium (1989-1992), Skarbnik (1992-1998), członek Prezydium (1989-1992), Przewodniczący Głównych Komisji : Szkolenia i Spraw Zawodowych (1995-2004), Szkolenia Ustawicznego (2004-2010), Zawodu i Szkolenia Ustawicznego (2010-2013), w latach 1989-2021 członek ZG w tym z wyboru imiennego (1989-2013). Oddział SGP w Warszawie: Prezes (2013-2021), Wiceprezes (1998-2013), członek Prezydium (1989-1998), Przewodniczący Komisji Szkolenia i Spraw Zawodowych (1989-2007), członek z wyboru imiennego (1989-2013), Prezes Klubu Geodetów (2004-2010).

W ramach działalności społecznej w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich uczestniczył w opiniowaniu wielu projektów prawa (ustaw i rozporządzeń) przesyłanych do Stowarzyszenia dotyczących dziedziny geodezja i kartografia oraz budownictwa.

Kilkakrotnie jako przedstawiciel SGP uczestniczył w posiedzeniach Komisji Sejmowych w procesie legislacyjnym przepisów prawa dotyczących geodezji.

Brał udział (uczestniczył) w I (17-18.09.2012), II ( 17.10.2013) i III (23-24.10.2014 Forum Kształcenia i Doskonalenia Geodetów i Kartografów organizowanym przez GGK, SGP, GiK, SKG i Polską Geodezję Komercyjną (na I Forum Wygłosił referat na temat „Systemu dokształcania zawodowego”.)

Jako przewodniczący Komitetu Organizacyjnego corocznych w sumie odbytych 11 ogólnokrajowych seminariów dotyczących problematyki stosowania aktualnych przepisów prawa w dziedzinie geodezji i kartografii współpracował aktywnie z kolejnymi Głównymi Geodetami Kraju, z Departamentem Gospodarki Ziemią MRiRW.

W latach 2015 i 2016 współpracował z Ministerstwem Rolnictwa i Rozwoju Wsi jako przedstawiciel SGP w organizacji XXXIX i XL Ogólnopolskiego Konkursu Jakości Prac Scaleniowych.

Na zaproszenie Wydziału Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej (jako jedynej jednostki akademickiej w Polsce realizującej misje edukacyjną oraz badawczą, obejmująca w pełni problematykę dyscypliny naukowej geodezja i kartografia) brał udział jako ekspert w opiniowaniu i koncepcji efektów kształcenia Wydziału Geodezji i Kartografii w ramach projektu „Podniesienia jakości zarządzania Politechniką Warszawską”(2014).

Działalność społeczna w FSNT-NOT:

Jan Łopaciuk w latach 1994-1996 był z wyboru imiennego członkiem Rady Głównej Naczelnej Organizacji Technicznej. W kadencji 2008-2012 był członkiem w Komitecie Naukowo Technicznym FSNT-NOT Doskonalenia Kadr.

Odznaczenia:

Za swoją działalność zawodową i społeczną w dziedzinie geodezji i kartografii oraz za działalność na rzecz rolnictwa, spółdzielczości mieszkaniowej i m.st. Warszawy został odznaczony: Złotym i Brązowym Krzyżem Zasługi, dwukrotnie Odznaką Honorową „ZA ZASŁUGI DLA GEODEZJI I KARTOGRAFII” (1987 i 2001), Odznaką Honorową „ZASŁUŻONY DLA ROLNICTWA”, Srebrną Honorową Odznaka Centralnego Związku Spółdzielczości Budownictwa Mieszkaniowego, Odznaką ZASŁUŻONY DZIAŁACZ RUCHU SPÓŁDZIELCZEGO, Srebrną Odznaką Honorowa „ZA ZASŁUGI DLA WARSZAWY”.

Odznaki SGP i NOT Za swoją działalność w SGP był wielokrotnie nagradzany honorowymi odznakami SGP i NOT. Są to: Diamentowa, Złota i Srebrna odznaka honorowa SGP, Medal „W DOWÓD UZNANIA”, Diamentowa, Złota i Srebrna odznaka honorowa NOT.

Na XXXIX Zjeździe Delegatów SGP w dniu 30 czerwca 2017 roku w Olsztynie nadano Mu GODNOŚĆ CZŁONKA HONOROWEGO STWARZYSZENIA GEODETÓW POLSKICH, a dnia 11 grudnia 2019 r. otrzymał MEDAL 100-LECIA STOWARZYSZENIA GEODETÓW POLSKICH.

Kolega Romuald Maksymowicz urodził się 25 października 1934 r. we Lwowie. Od 1952 roku był członkiem Stowarzyszenie Geodetów Polskich w Oddziale Krakowskim, a od 1958 r. w Oddziale Szczecińskim.

Kolega Romuald Maksymowicz pracę zawodową rozpoczął w 1952 r. Po przeniesieniu się do Szczecina podejmuje pracę w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Geodezyjnym Gospodarki Komunalnej w Szczecinie i kontynuuje ją w nowopowstałym Okręgowym Przedsiębiorstwie Geodezyjno-Kartograficznym, aż do czasu jego likwidacji. Specjalizował się w prowadzeniu składnic map i dokumentów geodezyjnych i kartograficznych, w szczególności organizował zabezpieczenia zdjęć lotniczych i innych materiałów fotogrametrycznych w trakcie wdrażania technologii sporządzania metodami fotogrametrycznymi. Po roku 1990 był kierownikiem Wojewódzkiej Składnicy Map, a potem czasu przejścia na emeryturę, Kierownikiem Wojewódzkiego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej w Szczecinie.

W czasie swej 60 letniej działalności i przynależności do SGP był wybitnym działaczem o niespotykanym zaangażowaniu w sprawy żywotne dla środowiska geodezyjnego. Od 1970 roku był Skarbnikiem Oddziału SGP, przy czym funkcję tę powierzano Mu zawsze w wyniku tajnych wyborów. Jako członek Prezydium Zarządu Oddziału był dyspozycyjny, nieodmiennie zawsze wyjątkowo zaangażowany, swym postępowaniem był wzorem dla innych, w szczególności dla młodych członków SGP. Wpisany Został do Księgi Zasłużonych Działaczy Federacji Naukowo- Technicznych NOT w Szczecinie oraz wyróżniony tytułem Zasłużonego Seniora SGP.

Kolega Romuald Maksymowicz od roku 1968 bardzo aktywnie pracował i działał w dziedzinie rekreacyjno – turystycznej. Najpierw w ramach przedsiębiorstw geodezyjnych organizował zakładowe spływy kajakowe po najbardziej atrakcyjnych rzekach w kraju. Następnie już jako członek Szczecińskiego Klubu Turystyki Kajakowej PTTK .Płonia” spływy i wycieczki kajakowe rzekami województw zachodniopomorskiego i po parku krajoznawczym „Doliny dolnej Odry”. Również w PTTK kolega Romuald Maksymowicz pełnił szereg funkcji, m.in. w Zarządzie Wojewódzkim tej organizacji – od 1998 roku był Skarbnikiem. Wspomnieć należy, iż dla aktywu PTTK regionu szczecińskiego organizował wyjazdy na międzynarodowe spływy kajakowe im. Jana Sobieskiego po Dunaju.

Kolega Romuald Maksymowicz w uznaniu swej wieloletniej pracy i działalności został uhonorowany m.in. 2009 – Złotym Krzyżem Zasługi; 2008 – Odznaką Honorową „Gryf Zachodniopomorski”; 2008 – Diamentową Odznaką Honorową SGP.

XXXVIII Zjazd Delegatów Stowarzyszenia Geodetów Polskich w 2017 r. nadał Koledze Romualdowi Maksymowiczowi godności członka Honorowego SGP w uznaniu jego zasług dla stowarzyszenia i nas wszystkich geodetów.

Kolega Romuald Maksymowicz zmarł 14 października 2018 r. i został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie

Kol. Mieczysław Malesiński urodził się 6 listopada 1898 roku w Knyszynie. Naukę pobierał w białostockim gimnazjum humanistyczny. Świadectwo maturalne otrzymał 1920 roku. W następnym roku rozpoczął studia na Wydziale Geodezyjnym Politechniki Warszawskiej, które ukończył w 1926 roku, otrzymując dyplom inżynier geodety.

Pracę zawodową rozpoczął w Biurze Triangulacji Zarządu Miejskiego m.st. Warszawy w 1925 roku. Po trzech latach pracy przeszedł na stanowisko zastępcy kierownika Biura Pomiarów., a w 1933 roku został mianowany kierownikiem tego Biura. Na stanowisku tym pracował do 1942 roku. Po wojnie w 1945 roku, był jednym ze współorganizatorów Głównego Urzędu Pomiarów Kraju, a po jego powołaniu, został w nim dyrektorem Biura Techniki. W latach 1948-1954 piastował funkcję wiceprezesa Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii. Równocześnie z pracą wykonywaną w wyuczonym zawodzie, wykładał i prowadził ćwiczenia na Wydziale Geodezyjnym Politechnice Warszawskiej. W latach 1926-1939 oraz 1946-1951 był starszym asystentem, w latach 1951-1958 – adiunktem, a w latach 1958- 1961 – zastępcą profesora. Od 1958 roku aż do zgonu kierował delegaturą Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii na m.st. Warszawę i województwo warszawskie.

Był bardzo aktywnym działaczem społecznym. W latach 1926 – 1939 działał w zarządzie Koła Inżynierów Mierniczych przy Stowarzyszeniu Techników Polskich. Po wojnie w roku 1945 był jednym z założycieli Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej, którzy podpisali pierwszy statut Związku, przedłożony władzom do zatwierdzenia. W 1946 roku pełnił funkcję przewodniczącego pierwszego Zarządu Oddziału Stołeczno-Wojewódzkiego Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej. W latach 1948-1950 oraz 1951-1953 był członkiem Głównej Komisji Rewizyjnej ZMRP. W roku 1963 został wybrany na przewodniczącego Głównej Komisji Rewizyjnej Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Funkcję tę sprawował do roku 1967.

Stowarzyszenie Geodetów Polskich wysoko oceniło działalność społeczną Kol. Mieczysława Malesińskiego i na XXI Zjeździe Delegatów SGP, obradującym w dniach 14-15 kwietnia 1967 roku w Kielcach, nadało Mu godność Członka Honorowego SGP.

Za zasługi w pracy zawodowej i społecznej otrzymał: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Złotą odznakę „Za zasługi w dziedzinie geodezji i Kartografii, Złotą Odznakę Honorową NOT. Zmarł w dniu 13 lipca 1967 roku i został pogrzebany na cmentarzu w Wesołej k/Warszawy.

Kol. Edward Maták urodził się 15 lipca 1941 r. w Rużomberku (województwo żylińskie). Po ukończeniu szkoły podstawowej uczęszczał do technikum budowlano – geodezyjnego, które ukończył w 1959 r. uzyskując maturę.

W resorcie geodezji, kartografii i katastru na Słowacji pracował od 1959 r. Początkowo jako technik przy opracowywaniu mapy topograficznej Velkej Fatry i Niskich Tatr. W 1960 r., jeszcze jako technik, pracował przy wytyczaniu linii zalewowej zapory wodnej Liptovska Mara. Po ukończeniu służby wojskowej pracował przy opracowywaniu szczegółowych pól punktów i map katastralnych.

W 1972 r. ukończył studia pedagogiczne na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Kamenskiego w Trnawie. W 1974 r. rozpoczął studia zaoczne na Wydziale Budownictwa Politechniki Słowackiej ( STV ) w Bratysławie, które ukończył w 1980 r. uzyskując tytuł inżyniera geodezji i kartografii. Następnie kontynuował studia podyplomowe na Wydziale Budownictwa Politechniki Słowackiej na kierunku (specjalizacji) Ewidencja Stanu Prawnego Nieruchomości.

W roku 1982, po 22 latach pracy w terenie, przeszedł do pracy w Wojewódzkim Zarządzie Geodezji i Kartografii w Bańskiej Bystrzycy, początkowo na stanowisku Kierownika Dokumentacji Technicznej, a następnie Kierownika Działu Koordynacji. Po przeobrażeniach społecznych w 1989 r. został Wicedyrektorem Wojewódzkiego Biura Geodezji i Kartografii w Bańskiej Bystrzycy i jednocześnie kierownikiem komórki ds. opracowywania map z siedzibą w Żylinie.

W 1994 r. został powołany przez rząd Słowackiej Republiki na stanowisko Wiceprezesa Urzędu Geodezji, Kartografii i Katastru. Na stanowisku tym pracował aż do swojego przejścia na emeryturę w 2002 r.

Kol. Edward Maták jest autorem wielu prac racjonalizatorskich i opracowań technologicznych. Aktywnie uczestniczy w działalności organizacji naukowo-technicznej – najpierw jako sekretarz, później jako przewodniczący oddziału. We wrześniu 1990 r. został wybrany na zjeździe na Prezesa Słowackiego Stowarzyszenia Geodetów i Kartografów, którą to funkcję pełni do dziś.

Od 1998 r. jest Wiceprezesem Związku Słowackich Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych. W latach 1984 – 1994 pracował jako eksternistyczny wykładowca w Średniej Szkole Geodezyjnej w Żylinie i Bańskiej Bystrzycy oraz na Wydziale Budownictwa Politechniki w Żylinie. Wykładał na wielu konferencjach i specjalistycznych seminariach na Słowacji i zagranicą.

W latach 1990 –1994 był przedstawicielem samorządu miejskiego w Ružomberku.

Oprócz publikacji w fachowych czasopismach jest aktywny także na polu literackim. Jest autorem dwóch telewizyjnych nowel filmowych. Napisał krótki zbiór opowiadań pt. „Predmety poznania” (Przedmioty poznania) oraz monografię poświęconą słowackiemu poecie XIX wieku „Jan Botto – poeta i geodeta”.

Kol. Edward Maták należy do organizatorów i twórców tradycji Słowacko – Polsko – Czeskich Dni Geodezji.

Na XXXV Zjeździe Delegatów SGP w Piechowicach, który odbył się w 2004 rok, nadano Mu godność Członka Honorowego SGP.

Kol. Kazimierz Michalik urodził się w dniu 15 lutego 1912 r. w Garwolinie. Po ukończeniu gimnazjum w Garwolinie, kontynuował naukę w Państwowej Szkole Mierniczej w Warszawie, którą ukończył w 1931 r. otrzymując tytuł mierniczego. Po wojnie w 1959 roku zdał egzamin przed Komisją Weryfikacyjną na Politechnice Warszawskiej i otrzymał stopień inżyniera.

Pracę zawodową rozpoczął w 1931 roku. jako praktykant u mierniczego przysięgłego Władysława Zalewskiego, a następnie u mierniczego przysięgłego Wacława Nowaka. Po ukończeniu praktyki przejął biuro po mierniczym przysięgłym Henryku Suchockim w Warszawie.

W czasie wojny występował jako biegły sądowy w Sądzie Grodzkim w Garwolinie.

Po wojnie w roku 1945 rozpoczął pracę u Pełnomocnika PKWN do spraw Reformy Rolnej na powiat garwoliński. W roku 1946 został podkomisarzem ziemskim w Urzędzie Ziemskim w Garwolinie. W latach 1947-1948 pracował w wolnym zawodzie.

W roku 1949 przeszedł do pracy w Warszawskim Okręgowym Przedsiębiorstwie Mierniczym, a w roku 1959 przeniósł się do Warszawskiego Przedsiębiorstwa Geodezyjnego. Pełnił tam między innymi funkcję kierownika grupy, a potem pracowni.

W 1978 roku przeszedł na emeryturę.

Po przejściu na emeryturę został zatrudniony w Spółdzielni Geodezyjnej „Technoplan” zajmując się kontrolą techniczną.

Działalność społeczną rozpoczął przed wojną, biorąc czynny udział w pracach Związku Mierniczych Przysięgłych Rzeczypospolitej Polskiej. Po wojnie od 1946 r. aktywnie pracuje w Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej, a następnie w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich.

W SGP najpierw pracował w Oddziale Warszawskim pełniąc tam funkcje sekretarza, następnie w 1959 roku na XIII Zjeździe Delegatów został wybrany do Głównej Komisji Rewizyjnej SGP. Pełnił w niej następujące funkcje: w latach 1959-1961 członka, 1962-1980 sekretarza, 1980- 1992 wiceprzewodniczącego. Pracował w różnych komisjach technicznych, i komitetach organizacyjnych.

Stowarzyszenie Geodetów Polskich w podzięce za aktywną wieloletnią pracę, nadało Mu w 1986 roku na Zjeździe Delegatów SGP w Olsztynie najwyższą godność w Stowarzyszeniu – Członka Honorowego SGP.

Za swą rzetelną pracę zawodową i społeczną był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz innymi odznaczeniami państwowymi, resortowymi i odznakami honorowymi.

Zmarł w dniu 24 lipca 1996 roku i został pochowany na Cmentarzu Brudnowskim.

Strona w budowie.

Kol. Aleksander Mościbrodzki urodził się w dniu 13.12.1926 roku we wsi Niewirków, powiat Tomaszów Lubelski. Wykształcenie średnie zawodowe. Ukończył w roku 1947 Państwowe Gimnazjum Miernicze w Lublinie oraz w roku 1950 Państwowe Liceum Miernicze w Jarosławiu. Po ukończeniu szkoły średniej uniemożliwiono Mu podjęcie studiów, ze względu na działanie konspiracyjne w organizacjach AK i WIN. W trakcie II wojny światowej był członkiem Armii Krajowej, pseudonim „Słomka”, oddział „Młota” przydział: Hrubieszów, obwód 11 Dubienka rejon Białopole. W latach 1945-1947 czynny członek WIN. Członek zwyczajny Stowarzyszenia Społeczno Kombatanckiego Wolność i Niezawisłość. Kombatant. W roku 1994 został mianowany na stopień podporucznika Wojska Polskiego.

Pracę zawodową rozpoczął w 1950 roku w Wojewódzkim Zarządzie Urządzeń Rolnych w Lublinie jako geodeta. W 1959 roku zmienił miejsce pracy na Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Geodezyjne Gospodarki Komunalnej w Lublinie, a w roku 1960 objął stanowisko Inspektora Pomiarów w Powiatowym Biurze Geodezji i Urządzeń Rolnych w Zamościu, następnie pełnił funkcję p.o. Kierownika tego Biura. Na emeryturę odszedł 1991 roku.

Jest aktywnym członkiem Stowarzyszenia. Do SGP wstąpił w 1963 roku. Był wieloletnim członkiem Zarządu Oddziału i Przewodniczącym Komisji Kulturalno-Oświatowej. Współorganizatorem sesji naukowych poświęconych XXV, XXX, i XXXV – leciu reformy rolnej a także Dnia Geodety. Był inicjatorem i organizatorem szkoleń i sesji egzaminacyjnych na uprawniania zawodowe. Jest autorytetem moralnym, aktywizuje i jednoczy środowisko geodezyjne Lubelszczyzny.

W uznaniu zasług dla rozwoju Stowarzyszenia, XXXIII Zjazd Delegatów SGP obradujący w dniach 28-30.05.1998 roku w Lublinie nadał MU godność Członka Honorowego SGP.

Za swoje dokonania wojenne oraz działalność powojenną został odznaczony: Krzyżem Armii Krajowej. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Odznaką Weterana Walk o Niepodległość, medalem „Za zasługi dla obronności kraju”, złotą i srebrną Odznaką „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii, Odznaką Zasłużony Pracownik Rolnictwa, Medalem „Za zasługi dla m. Lublina”, Diamentową Odznaką Honorową SGP, srebrną Odznaką Honorową Centralnego Związku Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego.

Kol. Henryk Musiatowicz urodził się 18 maja 1938 roku w Wejherowie, gdzie ukończył Liceum Ogólnokształcące. W roku 1958 rozpoczął studia na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskie. Studia ukończył w 1963 roku uzyskując tytuł mgr inż. geodezji. W latach 1966-1968 studiował na Podyplomowym Studium Planowania Przestrzennego i Budowy Miast na Wydziale Architektury Politechniki Szczecińskiej.

Pracę zawodową rozpoczął w 1964 roku w Miejskiej Pracowni Geodezyjnej w Szczecinie, W latach 1968-1971 pełnił funkcje inspektora kontroli technicznej, a w latach 1971-1972 był zastępcą kierownika Pracowni. W roku 1972 został powołany na zastępcę kierownika Delegatury w Szczecinie. Po reorganizacji służb najpierw pracował jako Wojewódzki Inspektor w Wojewódzkiej Radzie Narodowej a potem pełnił funkcję zastępcy Geodety Wojewódzkiego. W 1975 roku rozpoczął pracę w Okręgowym Przedsiębiorstwie Geodezyjno-Kartograficznym na stanowisku zastępcy dyrektora ds. rozwoju. Po likwidacji pionu rozwoju w 1982 roku zostaje kierownikiem Zespołu Nadzoru i Kontroli Robót w OPGK. W latach 1991-1994 pracuje w Zespole Szkół Budowlanych, uczy przedmiotów zawodowych w Technikum Geodezyjnym i na Wydziale Geodezji Policealnego Studium Zawodowego. W 1994 roku zmienił pracę, został zatrudniony w Urzędzie Rejonowym w Szczecinie na stanowisku Kierownika Oddziału Geodezji i Gospodarki Nieruchomościami. W 1999 roku przez 8 miesięcy pełnił funkcję geodety powiatowego w Szczecinie. We wrześniu 1999 roku wraca do pracy w Zespole Szkół Budowlanych. Na emeryturę przechodzi w 2003 roku.

Kol. Henryk Musiatowicz jest członkiem Stowarzyszenia Geodetów Polskich od 1964 roku. Był przewodniczącym koła zakładowego. W roku 1966 został po raz pierwszy wybrany do Zarządu Oddziału Stowarzyszenia Geodetów Polskich w Szczecinie. Pełnił w nim następujące funkcje: przewodniczący Komisji Techniki (1968-1972), wiceprzewodniczący Zarządu Oddziału SGP (1970-1977 i 1986-1989), wiceprezes Oddziału SGP (2004-2007), przewodniczącego Zarządy Oddziału SGP (1977-1986) prezes Oddziału SGP (1989-2004 i 2007-nadal). Jest członkiem Zarządu Głównego.

W uznaniu zasług Kol. Henryka Musiatowicza w rozwój Stowarzyszenia, XXXVI Zjazd Delegatów SGP obradujący w dniach 8-9.06.2007 r. w Łodzi, nadał Mu godność Członka Honorowego SGP.

Za pracę zawodową i działalność społeczną otrzymał wiele odznaczeń, między innymi: Brązowy, Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi, brązowy i srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, srebrna Odznaka „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”, Honorowa Odznaka „Gryf Pomorski”, srebrna i złota Odznaka Honorowa NOT, Odznaka Honorowa ” Za zasługi dla oświaty”, złota i diamentowa Odznaka Honorowa SGP. W roku 1989 wpisany został do Złotej Księgi Zasłużonych Działaczy Federacji Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych.

Kolega Michał Odlanicki-Poczobutt urodził się 31.03.1910 roku w Poczobuttach na Ziemi Grodzieńskiej. Ukończył gimnazjum klasyczne ojców Jezuitów w Wilnie, a następnie od klasy szóstej w gimnazjum humanistyczne im. Adama Mickiewicza w Grodnie. W 1934 roku ukończył studia wyższe na Wydziale Geodezyjnym Politechniki Warszawskiej. W latach 1935-1936 odbywał służbę wojskowa we Włodzimierzu Wołyńskim, podczas której ukończył Szkołę Podchorążych.

Pracę zawodową rozpoczął w roku 1935 w Urzędzie Ziemskim w Krakowie poczym przeniósł się do Biura Regionalnego Planu Zabudowania Okręgu Krakowskiego. W tym czasie zdobył tytuł mierniczego przysięgłego.

W 1939 roku brał udział w walkach z Niemcami w ramach szóstego pułku artylerii lekkiej Armii Kraków. Po zakończeniu walk, przez miesiąc przebywał w obozie jenieckim w Bochni, następnie powrócił do Krakowa gdzie otworzył własne biuro pomiarowe. W czasie okupacji prowadził również wykłady z geodezji w Szkole Górniczo Hutniczo-Mierniczej na Krzemionkach w Krakowie.

Po wojnie w 1945 roku organizował Wydział Zabudowy Osiedli w Ministerstwie Rolnictwa oraz Regionalną Dyrekcję Planowania Przestrzennego, w której był najpierw jej wicedyrektorem a w latach 1948-1949 dyrektorem. Równolegle był pracownikiem krakowskiej uczelni technicznej Akademii Górniczej (obecna nazwa – Akademia Górniczo-Techniczna). Na AGH pełnił szereg odpowiedzialnych funkcji. Kierował Katedrą Urządzeń Rolnych (1945-1951), Katedrą Geodezji (1951-1969), Instytutem Geodezji Górniczej i Przemysłowej (1969-1979). Zakładem Informatyki Geodezyjno-Kartograficznej (1974-1980).

W roku 1951 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego a w roku 1960 profesora zwyczajnego. Był współorganizatorem Wydziału Geodezji Górniczo-Hutniczej na AGH, przez wiele lat pełnił funkcje prodziekana i dziekana tego Wydziału. W latach 1954-1956 był prorektorem AGH.

W latach 1951-1952 współtworzył Komitet Geodezji w Polskiej Akademii Nauk, będąc jego wiceprzewodniczącym a w latach 1953- 1972 i 1985-1990 przewodniczącym.

Na emeryturę przeszedł w 1980 roku.

Był bardzo aktywnym działaczem społecznym. Przed II wojną światową działał w Towarzystwie Uniwersytetów Powszechnych. Po wojnie był członkiem: Polskiego Towarzystwa Fotogrametrii i Teledetekcji, Polskiego Towarzystwa Miłośników Astronomii, Towarzystwa Urbanistów Polskich. Działał w Międzynarodowej Asocjacji Geodezji i Międzynarodowej Federacji Geodetów (FIG).

Kol. Michał Odlanicki – Poczobutt był wybitnym działaczem Związku Mierniczych Rzeczpospolitej Polski (ZMRP) a potem Stowarzyszenia Geodetów Polskich (SGP). W katach 1951-1952 pełnił funkcję przewodniczącego Oddziału Krakowskiego ZMRP. Przez wiele lat reprezentował SGP we władzach Naczelnej Organizacji Techniczne i Międzynarodowej Federacji Geodetów.

W uznaniu zasług jakie wniósł w rozwój SGP, XXVII Zjazd Delegatów obradujący w dniach 16-17 maja 1980 roku w Gdańsku nadał Mu godność Członka Honorowego SGP. Za wybitną pracę zawodową, naukową i społeczną otrzymał wysokie odznaczenia państwowe, resortowe, regionalne i społeczne: Krzyż Komandorski z Gwiazdą, Krzyż Komandorski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, Złotą i Srebrną Odznakę „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii, Złotą i Srebrną Odznakę Honorową NOT, Złotą Odznakę Honorową SGP.

Zmarł dnia 3.10.2004 roku i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Strona w budowie

Kol. Stanisław Pachuta urodził się w dniu 1 września 1923 roku w Kolanowie koło Bochni. Do roku 1939 ukończył 3 klasy gimnazjum ogólnokształcącego w Bochni, Świadectwo dojrzałości uzyskał po wojnie w 1946 r.W czasie wojny ukończył 2-letnią Publiczną Szkołę Handlową w Bochni. Od roku 1942 należał do Armii Krajowej. W 1944 roku został skierowany do Państwowej Szkoły Górniczo-Hutniczo-Mierniczej na Krzemionkach w Krakowie, którą ukończył 1946 roku, otrzymując dyplom technika mierniczego. W październiku 1946 r. rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Studia ukończył w 1951 r. otrzymał dyplom inżyniera geodety i magistra nauk technicznych. W roku 1966 obronił rozprawę doktorską i decyzją Rady Naukowej WAT otrzymał stopień doktora nauk technicznych. Stopień doktora habilitowanego nauk technicznych uzyskał w roku1980.Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, Rada Państwa nadał w MU w roku1982.

W roku 1950 został wcielony do służby wojskowej a w 1951 powołany do zawodowej służby wojskowej i skierowany do pracy w Zarządzie Topograficznym Sztabu Generalnego WP. W tym samym roku został przeniesiony na starszego wykładowcę do Oficerskiej Szkoły Topografów w Jeleniej Górze. W 1957 roku został przeniesiony do Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. Pracował w Katedrze Geodezji i Topografii WAT, jako starszy asystent, adiunkt, docent, kierownik Katedry. W 1978 roku został powołany na Dyrektora Instytutu Geodezji i Fotogrametrii WAT, funkcję tę pełnił do 1989 rok.

Od 1969 roku był członkiem Komitetu Geodezji Polskiej Akademii Nauk, a od 1993 roku członkiem zwyczajnym Akademii Inżynierskiej w Polsce. Wchodził w skład wielu Rad Naukowych, między innymi: Instytutu Geodezji i Kartografii, Centrum Badań Kosmicznych, Głównego Instytutu Górnictwa i innych. Prowadził wykłady w Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie.

W 1991 roku został zwolniony z wojska i przeniesiony w stan spoczynku.

Kol. Stanisław Pachuta był bardzo aktywnym działaczem Stowarzyszenia Geodetów Polskich, pełnił w nim bardzo odpowiedzialne funkcje. Był założycielem i przewodniczącym Kół SGP w OSTop w Jeleniej Górze oraz WAT w Warszawie. Sekretarzem, wiceprzewodniczącym i przewodniczącym Oddziału Warszawskiego SGP W latach 1968-1972 przewodniczącym Zarządu Głównego, a następnie w latach 1973-1977 wiceprzewodniczącym Zarządu Głównego SGP. Był inicjatorem i organizatorem wielu konferencji naukowo-technicznych szczególnie z zakresu geodezji inżynieryjnej.

Pracował również społecznie w Naczelnej Organizacji Technicznej. Przez 24 lat był członkiem Rady Głównej NOT, a przez 23 lata członkiem Komisji Rewizyjnej NOT.

W uznaniu zasług, jakie wniósł Kol. Stanisław Pachuta w rozwój Stowarzyszenia, XXXI Zjazd Delegatów obradujący w dniu 15 maja 1992 roku w Białymstoku nadał Mu godność Członka Honorowego SGP.

Za swoją pracę zawodową i społeczną otrzymał bardzo dużo orderów, odznaczeń, medali i oznak w tym: Krzyż Komandorski z gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyże: Komandorski, Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi. Krzyż Partyzancki, Złota Odznaka „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”, Złote Odznaki Honorowe NOT i SGP i inne.

Zmarł w dniu 22 marca 2003 roku i został pochowany na cmentarzu w Pyrach.

Kol. Marian Bruno Piasecki urodził się w dniu 6 października 1904 roku w Stanisławowie, powiat mińsko-mazowiecki. W 1915 roku rozpoczął naukę w gimnazjum W. Górskiego w Warszawie, którą ukończył w roku 1923 i rozpoczął studia na Wydziale Geodezji Politechniki Warszawskiej. Studia kończy w 1927 roku otrzymując dyplom inżyniera geodety.

W tym samym roku zostaje asystentem przy Katedrze Geometrii Wykreślnej na Wydziale Inżynierii Lądowej PW, a w następnym roku również asystentem w Katedrze Geodezji Wyższej. W 1929 roku otrzymał z Funduszu Kultury Narodowej stypendium na półroczne studia zagraniczne. Odbywa staże: w Dreznie u prof. R. Hugershoffa w fabryce „Aerotopograph”, na Politechnice w Pradze u prof. Svobody, w Szwajcarii w Service Topograohique Federal, w Instytucie Geograficznym we Florencji i Rzymie oraz w Instytucie Geograficznym w Paryżu. Staże były ukierunkowane przede wszystkim na zagadnienia związane z fotogrametrią. W 1930 roku na zlecenie PLL „Lot” zorganizował Wydział Aerofotogrametryczny zwany „Fotolotem”. Kierował nim do wybuchu II wojny światowej, równolegle pracował naukowo na Politechnice Warszawskiej.

Po wybuch wojny zostaje ewakuowany do Rumunii, a następnie do Francji, tam wykonywał prace geodezyjno-obliczeniowe związana z podkładami do opracowania zdjęć lotniczych. Po wejściu Niemców podejmuje pracę w PCK oraz wstępuje do ruchu oporu. Do kraju powrócił w 1946 roku i rozpoczął pracę jako adiunkt w Zakładzie Geodezji Wyższej, a także zostaje kierownikiem pracowni fotogrametrycznej w Geodezyjnym Instytucie Naukowo-Badawczym. W roku 1949 zostaje adiunktem Zakładu Fotogrametrii wydziału Geodezji PW. W roku 1952 nadano Mu stopień doktora nauk technicznych. Zostaje powołany na stanowisko zastępcy profesora w Katedrze Geodezji PW, równocześnie pełnił obowiązki doradcy Biura Techniki Centralnego Urzędu Geodezji i Kartografii. W 1955 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1966 roku profesora zwyczajnego. W latach 1961-1970 pełnił funkcje kierownika Katedry Fotogrametrii na Wydziale Geodezji PW, a następnie kierownika Zakładu Fotogrametrii w Instytucie Fotogrametrii i Kartografii wydziału Geodezji i Kartografii PW. Na emeryturę odszedł w 1975 roku.

Był bardzo aktywnym działaczem społecznym. W okresie międzywojennym był członkiem: Stowarzyszenia Inżynierów Mierniczych, Warszawskiego Towarzystwa Politechnicznego, Towarzystwa Urbanistów Polskich i Automobilklubu. Był współzałożycielem w 1932 roku Polskiego Towarzystwa Fotogrametrycznego (PTF). Po wojnie po reaktywowaniu Polskiego Towarzystwa Fotogrametrycznego jako Sekcji Naukowej Stowarzyszenia Geodetów Polskich, był przez wiele lat jego przewodniczącym. Kol. Marian B. Piasecki był jednym z czołowych specjalistów w dziedzinie fotogrametrii w Europie, aktywnie działał w Międzynarodowym Towarzystwie Fotogrametrycznym (MTF). Był wybitnym działaczem Stowarzyszenia Geodetów Polskich.

Za wybitne zasługi dla Stowarzyszenia, XXII Zjazd Delegatów SGP obradujący w dniach 3-4.04.1968 r. w Warszawie nadał Mu godność Członka Honorowego SGP.

Za praacę zawodową i społeczną otrzymał wiele odznaczeń, między innymi: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, srebrny i brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, złotą Odznakę „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”, złotą Odznakę Honorową NOT i SGP.

Zmarł w dniu 5 grudnia 1980 roku i został pochowany na Cmentarzu w Brwinowie.

Kol. Franciszek Piluś urodził się dnia 6 czerwca 1919 roku w Turkowicach pow. hrubieszowski. Gimnazjum ukończył w Hrubieszowie. Małą maturę zdał w 1937 roku, poczym rozpoczął naukę w Państwowym Liceum Mierniczym w Warszawie. Dyplom technika geodety otrzymał w roku 1942. Po wojnie rozpoczął studia na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej, które ukończył w roku 1950 uzyskując stopień magistra inżyniera.

Pracę zawodową rozpoczął w 1944 r w Powiatowym Urzędzie Ziemskim W Hrubieszowie wykonując prace związane z reformą rolną. W 1945 roku został zatrudniony w Głównym Urzędzie Pomiarów Kraju, pełniąc obowiązki podreferendarza w Wydziale Pomiarów Szczegółowych i Stosowanych. W roku 1949 odbył sześciotygodniową praktykę fotogrametryczną w Czechosłowacji. W latach 1950-1953 pracował w Państwowym Przedsiębiorstwie Fotogrametrii w Warszawie.

W roku 1953 został służbowo przeniesiony do pracy w Departamencie Robót Geodezyjnych i Kartograficznych Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii na stanowisko starszego radcy. W roku 1961 awansował na wicedyrektora Biura Robót Geodezyjnych i Kartograficznych, a 1972 roku na Dyrektora tegoż Biura. Następnie przeniósł się do pracy w Zjednoczeniu „Geokart”. Ostatnie dwa lata przed emeryturą pracował w Państwowym Przedsiębiorstwie Geodezyjno-Kartograficznym na stanowisku kierownika Zakładu Terenowego „Nowy Sącz”. Na emeryturę odszedł w roku 1979.

Był bardzo aktywnym działaczem Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Najpierw pracował w Kole przy Głównym Urzędzie Geodezji i Kartografii, gdzie w latach 1963-1966 pełnił funkcję przewodniczącego Koła. W kolejnych latach pracował w Oddziale Warszawskim SGP, gdzie pełnił następujące funkcje: wiceprzewodniczącego Zarządu Oddziału w latach 1966-1968 , 1972-1974 i 1977-1980, przewodniczącego Zarządu Oddziału w latach 1968-1972 i 1974-1977. Będąc przewodniczącym Zarządu Oddziału był również członkiem Zarządu Głównego SGP. Pracował w Prezydium Zarządu Głównego pełniąc funkcję wiceprzewodniczącego. W latach 1977-1980 był członkiem Zarządu Głównego SGP z wyboru imiennego a w latach 1980-1983 członkiem Głównej Komisji Rewizyjnej SGP. Pracował w Głównych Komisjach SGP, był również członkiem komitetów organizacyjnych Konferencji Naukowa- Technicznych organizowanych przez Stowarzyszenie.

W dowód uznania Jego zasług dla rozwoju Stowarzyszenia Geodetów Polskich, Zjazd Delegatów, który odbył się w dniach 13-14 maja 1983 roku w Krakowie nadał Mu godność Członka Honorowego SGP.

Posiadał szereg odznaczeń państwowych, resortowych i organizacji społecznych, między innymi: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny i Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, Srebrną i Złotą Odznakę ” Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”, Odznakę Zasłużony Pracownik Rolnictwa, Złotą i Srebrną Odznakę Honorową NOT, Złotą Odznakę Honorową SGP.

Zmarł w dniu 4.09.1986 roku i został pochowany na cmentarzu w Grodzisku Mazowieckim.

Kolega Jerzy Piotrowski urodził się 2.11.1932 roku w Poznaniu. W 1952 r. ukończył z wyróżnieniem Technikum Geodezyjne w Poznaniu, następnie zgodnie z nakazem pracy rozpoczął pracę zawodową w Poznańskim Okręgowym Przedsiębiorstwie Mierniczym w Poznaniu. W roku 1953 został oddelegowany do Państwowego Przedsiębiorstwa Fotogrametrii w Warszawie celem uczytelniania zdjęć lotniczych i zakładania osnów. Po odbyciu służby wojskowej, w roku 1956 przeszedł do pracy w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Geodezyjnym Gospodarki Komunalnej w Poznaniu. Pracując ukończył studia wyższe uzyskując tytuł inżyniera geodety.

Następnie podejmuje pracę w Delegaturze Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii w Poznaniu na stanowisku st. inspektora, a po reorganizacji administracji geodezyjnej w Wojewódzkim Biurze Geodezji i Kartografii na stanowisku głównego specjalisty pełniąc jednocześnie funkcję z-cy dyrektora. Po kolejnej reorganizacji pracuje w Wydziale Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Wojewódzkiego w Poznaniu, skąd przeszedł na emeryturę.

Wyrazem doceniania fachowości i wiedzy Kol. Jerzego Piotrowskiego jest powoływanie go w skład zespołów opiniujących przepisy techniczne i prawne, oraz pełniona funkcja członka Komisji Kwalifikacyjnej ds uprawnień w dziedzinie geodezji i kartografii w latach 1989-2004.

Jest bardzo aktywnym członkiem Stowarzyszenia Geodetów Polskich. Pełnił w nim następujące funkcje: w latach 1963-1973 – Członek wielu Komisji Zarządu Oddziału w Poznaniu, 1966-1968 – Członek Zarządu Oddziału, 1974-1983 – Przewodniczący Zarządu Oddziału, 1983-1986, – Z-ca Członka Zarządu Głównego SGP, 1986-1998 – Członek Głównej Komisji Rewizyjnej, 1998-2004 – Wiceprzewodniczący Głównej Komisji Rewizyjnej, 2004-2007 – Przewodniczący Głównej Komisji Rewizyjnej, 2007- – Sekretarz Głównej Komisji Rewizyjnej. Bardzo aktywnie pracował w Radzie Wojewódzkiej NOT w Poznaniu, pełnił tam następujące funkcje: 1976- 1978 – Członek Prezydium Oddziału Wojewódzkiego NOT, 1978-1990 – Przewodniczący Wojewódzkiej Komisji Rewizyjnej NOT.

W środowisku technicznym Wielkopolski cieszy się dużym autorytetem i zaufaniem.
Był współautorem i jednym z organizatorów ogólnokrajowych konferencji specjalistycznych „Dni Geodezji i Kartografii na Międzynarodowych Targach Poznańskich”. Na szczególne podkreślenie zasługuje inicjatywa Kol. Jerzego Piotrowskiego ufundowania przez Geodetów Wielkopolskich Sztandaru dla naszego Stowarzyszenia. Przekazania tego sztandaru na ręce Przewodniczącego Zarządu Głównego SGP którym był kol. Cezary Lipert dokonał Prezydent Miasta Poznania Władysław Śleboda, w dniu 6 kwietnia 1979 roku.

W uznaniu Jego wieloletniej aktywnej pracy w SGP, XXXIII Zjazd Delegatów SGP obradujący w dniach 28-30.05.1998 r w Lublinie, nadał MU godność Członka Honorowego SGP.

Za pracę zawodową i działalność społeczną został uhonorowany następującymi odznaczeniami państwowymi resortowymi i organizacji społecznych: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Srebrnym i Złotym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”, Medalami 30 i 40-lecja PRL, Odznaką „Zasłużony Pracownik Państwowy”, Odznaką „Zasłużony Pracownik Gospodarki Komunalnej i Ochrony Środowiska”, Srebrną i Złotą Odznaką „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”, Honorową Odznaką m. Poznania, Honorową Oznaką ” Za zasługi w rozwoju woj. poznańskiego”, Srebrną i Złotą Odznaką NOT, Złotą i Diamentową Odznaką honorową SGP, Medalem SGP „W dowód uznania”

Kol. Jan Cezary Podstawski urodził się w dniu 31 sierpnia 1918 roku w Rzeszowie skąd wraz z rodziną przeprowadzili się do Warszawy. Tu ukończył szkołę powszechną i gimnazjum ogólnokształcące oraz w latach 1937-1942 Państwową Szkolę Mierniczą, otrzymując tytuł technika mierniczego.

Pracę zawodową rozpoczął w roku 1942 jako pomocnik mierniczego a następnie mierniczy w Urzędzie Ziemskim w Warszawie. W czasie okupacji czynnie działał w ruchu oporu. W 1944 pracował z ramienia pełnomocnika powiatowego ds. reformy rolnej w Chełmie skąd został przeniesiony do pracy w Wojewódzkim Urzędzie Ziemskim w Lublinie.W roku 1945 jako jeden z pierwszych osiedlił się w Morągu woj. olsztyńskie i został zatrudniony w powiatowym Urzędzie Ziemskim w Morągu jako mierniczy. W roku 1948 przeniósł się do pracy w Oddziale Pomiarów Rolnych Urzędu Wojewódzkiego w Olsztynie. W instytucji tej, która kilkakrotnie zmieniała nazwę i w chwili odejścia na emeryturę w 1979 roku nosiła nazwę Wojewódzkie Biuro Geodezji i Terenów Rolnych, pracował jako: technik geodeta, inspektor techniczny ds. pomiarów PGR, inżynier normowania, kierownik pracowni, kierownik Działu Aktualizacji Map i Ewidencji Gruntów oraz główny specjalista ds. ewidencji gruntów.

Kol. Jan Cezary Podstawski był wieloletni bardzo aktywnym działaczem, najpierw ZMRP a potem SGP. W 1945 roku był jednym ze współzałożycieli Oddziału mazurskiego Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej. Podczas wieloletniej pracy społecznej w Stowarzyszeniu pełnił następujące funkcje: lata 1955-1956 – sekretarz Zarządu Oddziału, 1956-1964 członek Zarządu, 1967-1972 przewodniczący Oddziału, 1972-1977 wiceprzewodniczący Oddziału. Pracował również w Komisji Rewizyjnej Oddziału i Sądzie Koleżeńskim Oddziału.

W dowód uznania dla Jego wieloletniej pracy w Stowarzyszeniu, XXIX Zjazd Delegatów SGP obradujący w dniu 16 maja 1986 roku nadało godność Członka Honorowego SGP.

Za pracę zawodową i społeczną otrzymał wiele odznaczeń, między innymi: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, brązowy Medal ” Za zasługi dla obronności kraju”, Odznaki Honorowe NOT i SGP oraz został wpisany do Księgi Zasłużonych dla Techniki Warmii i Mazur.

Zmarł w dniu 6 września 1986 roku i został pochowany na cmentarzu Komunalnym w Olsztynie..

Strona w budowie

Kol. Hubert Rak urodził się w dniu 25 listopada 1931 roku w Łagiewnikach – Bytom. Po ukończeniu szkoły powszechnej, rozpoczął w 1945 roku naukę w Gimnazjum a potem Liceum Mierniczym w Katowicach, które ukończył w 1950 roku otrzymując dyplom technika mierniczego. W latach 1952-1956 studiował na Politechnice Śląskiej uzyskując stopień inżyniera mierniczego. W roku 1958 rozpoczął studia na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, ukończył je w roku 1969 otrzymując dyplom magistra inżyniera geodety. Studiował także w latach 1985-1986 na Uniwersytecie Śląskim – handel zagraniczny, oraz w roku 1991 na Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie – rzeczoznawstwo majątkowe.

Pracę w Wojewódzkim Urzędzie Ziemskim a później w Zjednoczeniu Metali Nieżelaznych w Katowicach rozpoczął w roku 1947 będąc jeszcze uczniem. W 1950 roku został zatrudniony w Katowickim Okręgowym Przedsiębiorstwie Mierniczym, gdzie pracował do roku 1962. W latach 1962-1973 piastował funkcję dyrektora Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Geodezyjno-Kartograficznego w Katowicach, a w latach 1973-1991 dyrektora Okręgowego Przedsiębiorstwa Geodezyjno-Kartograficznego w Katowicach.

Do Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej wstąpił w roku 1950. W czasie wieloletniej działalności pełnił, najpierw w ZMRP a potem w SGP, wiele funkcji we władzach tych organizacji oraz ich jednostkach organizacyjnych. W 1962 roku został wybrany na przewodniczącego Koła ZMRP przy KOPM-ie. W latach 1956-1962 był przewodniczącym Komisji Szkoleniowo-Odczytowej w Zarządzie Oddziału, następnie przez kilkanaście lat pełnił funkcje Wiceprzewodniczącego Zarządu Oddziału SGP w Katowicach W latach 1973-1978 był członkiem Rady Programowej Przeglądu Geodezyjnego. Przewodniczył również wielu Komitetom Organizacyjnym Konferencji Naukowo-Technicznych. Wielokrotny sponsor SGP. Działał również w Naczelnej Organizacji Technicznej. Jest Członkiem Honorowym Śląskiej Organizacji Technicznej.

Kol. Hubert Rak był znanym i aktywnym działaczem Stowarzyszenia na arenie międzynarodowej, a w szczególności w Międzynarodowej Federacji Geodetów (FIG). W latach 1978 -1981 został powołany na Wiceprezydenta Komisji 8 FIG ” Podstawowe systemy miejskie, Budowa i rozwój miast”, a w latach 1981-1984 pełnił funkcję Prezydenta tej Komisji. Był uczestnikiem 9 Kongresów oraz 12 Posiedzeń Komitetów Permanentnych FIG. W roku 1985 przewodniczył Komitetowi Organizacyjnemu Gospodarzy, który zorganizował 52 Sesję Komitetu Permanentnego FIG w Katowicach. Otrzymał na Kongresie FIG w Sofii w 1983 roku – Certificat de Appreciation.

W dowód uznania dla Jego wieloletniej, aktywnej działalności w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich, XXXIV Zjazd Delegatów SGP obradujący w dniach 18-20 czerwca 2001 roku w Ustroniu nadał Mu godność Członka Honorowego SGP.

Odznaczony został wieloma odznaczeniami państwowymi, resortowymi i regionalnymi. Posiada: Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, diamentową i złotą Odznakę Honorową SGP, srebrną i złotą Odznakę Honorową NOT, srebrną Odznakę FIG i inne.

Strona w budowie

Urodził się w dniu 23 października 1903 roku w Rymanowej. Ukończył III Gimnazjum Klasyczne im. J. Sobieskiego w Krakowie, po czym rozpoczął studia na Oddziale Mierniczym Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej. Studia ukończy w roku 1929 uzyskując tytuł inżyniera mierniczego. Po uzyskaniu dyplomu został zatrudniony w II Katedrze Miernictwa Politechniki Lwowskiej, gdzie rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną jako asystenta potem starszy asystent.

W roku 1934 przeszedł do pracy w wykonawstwie geodezyjnym, pełniąc funkcję kierownika Komunalnego Biura Pomiarów borysławsko-drohobyckiego okręgu przemysłowego. We wrześniu 1939 roku, brał udział w wojnie polsko-niemieckiej a następnie został internowany w Rumunii. Przedostał się do wojsk polskich we Francji, gdzie brał udział w walkach z Niemcami w ramach 2 Pułku Artylerii IV Dywizjonu Wojska Polskiego. Ponownie internowany w Szwajcarii, brał udział jako geodeta w budowie drogi alpejskiej.

Po powrocie do kraju, od 1946 roku pracował w Wojewódzkim Wydziale Pomiarów oraz w Spółdzielni „Pomiar” na stanowisku kierownika robót geodezyjnych. W latach 1949-1952 pełnił funkcję Dyrektora Państwowego Przedsiębiorstwa Mierniczego w Krakowie. W latach 1951-1952 wykładał geodezję stosowaną w Technikum Geodezyjnym, a w latach 1951-1953 prowadził wykłady na Politechnice Krakowskiej. W 1952 roku został zatrudniony w Katedrze Geodezji AGH prowadząc wykłady z geodezji inżynieryjno-przemysłowej, geodezji kolejowej, ekonomiki, organizacji i planowania w geodezji, katastru i przepisów prawnych.

W maju 1961 roku obronił pracę doktorską pt. Techniczno-ekonomiczne kryteria wydajności pracy w geodezji górniczej. Rada Wydziału Geodezji Górniczej AGH nadała Mu stopień doktora nauk technicznych.

W 1961 roku przeszedł do pracy na Politechnikę Krakowską, gdzie pełnił funkcje: kierownika Katedry Geodezji, kierownika Studium Wieczorowego Wydziału Budownictwa Wodnego oraz prodziekana i dziekana tego Wydziału. Na emeryturę przeszedł w roku 1974.

Bardzo aktywnie pracował w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich. W latach 1955-1956 i 1962-1964 pełnił funkcję Przewodniczącego Zarządu Oddziału Wojewódzkiego SGP w Krakowie. Przez 10 lat był przedstawicielem Stowarzyszenia w Radzie Głównej Naczelnej Organizacji Technicznej. Był inicjatorem oraz organizatorem wielu imprez naukowo-technicznych organizowanych przez SGP. Do ostatnich dni swego życia działach w Klubie Seniora SGP w Krakowie.

Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”, Odznaką „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”, Złotą Odznaką Honorową NOT.

W dowód uznania za długoletnią, aktywną pracę w Stowarzyszeniu, XXVIII Zjazd Delegatów SGP, który odbył się w dniach 13-14.05.1983 r. w Krakowie, nadał prof. Zbigniewowi Skąpskiemu najwyższą godność w Stowarzyszeni – „Członka Honorowego SGP”.

Kol. Zbigniew Skąpski zmarł w dniu 25 lutego 1985 roki i został pochowany na cmentarzu Rakowieckim w Krakowie.

Kol. Henryk Skibniewski urodził się dnia 25 lipca 1934 roku w Warszawie. Studia geodezyjne ukończył w 1957 roku na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej. W tym samym roku rozpoczął pracę zawodową w grupie interwencyjnej Ministerstwa Rolnictwa, na terenie województwa szczecińskiego. W roku 1958 przenosi się do pracy, nadal w resorcie rolnictwa, na teren województwa kieleckiego. W latach 1972-1979 pełnił funkcję Kierownika Powiatowego Biura Geodezji i Urządzeń Rolnych w Kielcach, następnie w latach 1979-1882 był zastępcą dyrektora ds. technicznych Okręgowego Przedsiębiorstwa Geodezyjno-Kartograficznego w Kielcach. W roku 1984 objął stanowisko geodety miejskiego w Kielcach, Funkcję tę pełnił do roku 1989. W roku 1991 założył własne biuro pomiarowe.

Kol. Henryk Skibniewski był bardzo zaangażowanym i aktywnym działaczem Stowarzyszenia Geodetów Polskich. W latach 60-siątych ubiegłego wieku pracował w Kole SGP. W roku 1970 został wybrany do Komisji Rewizyjnej Oddziału w Kielcach, gdzie pracował do roku 1974. W latach 1974-1977 był członkiem Zarządu Oddziału a w latach 1977-1983 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Oddziału. W roku 1983 został wybrany na Przewodniczącego (a potem Prezesa) Oddziału SGP w Kielcach.. Funkcję tę pełnił aż do śmierci.

W dowód uznania dla Jego wieloletniej działalności w Stowarzyszeniu, XXXIV Zjazd Delegatów SGP, obradujący w dniach 18-20.06.2001 roku w Ustroniu, nadał Mu godność Członka Honorowego SGP.

Był również aktywnym działaczem społecznym w Polskim Związku Motorowym w sekcji Bezpieczeństwa Ruchu Samochodowego. Był członkiem Automobilklubu Kieleckiego oraz prezesem Kieleckiego Klubu Motorowego.

Za swoją aktywną pracę zawodową i społeczną otrzymał odznaczenia paśtwowe, resortowe i organizacji społecznych, między innymi: Złoty Krzyż Zasługi, złotą Odznakę „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”, brązowy medal „Za zasługi dla obronności kraju, złote Odznaki Honorowe NOT i SGP oraz inne.

Zmarł w dniu 1 sierpnia 2006 roku i został pochowany na cmentarzu w Cedzynie.

Strona w budowie

Kol. Jerzy Stawowski urodził się 1 stycznia 1922 roku w Kutnie, gdzie ukończył Szkołę Podstawową. Następnie w 1939 roku ukończył we Włocławku Gimnazjum Techniczne. Po wojnie pobierał naukę w Liceum Mierniczym w Łodzi uzyskując dyplom technika mierniczego. Następnie ukończył kurs inżynierski organizowany przez NOT. W roku 1968 ukończył Wydział Administracji i Prawa na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, uzyskując dyplom magistra prawa.

Pracę zawodową rozpoczął w zimie 1945 roku w Powiatowym Urzędzie Ziemskim w Kutnie jako pomocnik przy pracach związanych z parcelacją majątków. Następnie został oddelegowany do Wojewódzkiego Urzędu Ziemskiego w Bydgoszczy gdzie pracował jako samodzielny wykonawca, a potem kierownik grupy. W 1951 roku został przeniesiony służbowo do Wojewódzkiego Urzędu Ziemskiego w Gdańsku gdzie pełnił różne funkcje: mierniczego wykonawcy, inspektora nadzoru, kierownika referatu oraz oddziału aż do stanowiska dyrektora Wojewódzkiego Biura Geodezji i Terenów Rolnych w Gdańsku. Funkcję tę piastował od 1960 roku aż do chwili przejścia na emeryturę w roku 1989. W tym czasie był także pełnomocnikiem Ministra Rolnictwa na województwo gdańskie do wykonania gleboznawczej klasyfikacji gruntów i założenia ewidencji gruntów.

Kol. Jerzy Stawowski był i jest bardzo aktywnym działaczem społecznym. W roku 1932 wstąpił do Związku Harcerstwa Polskiego do którego również obecnie należy. W organizacji tej piastował wszystkie funkcje: zastępowy, przyboczny. drużynowy i komendant Hufca w Chojnicach Zdobył wszystkie stopnie młodzieżowe i instruktorskie. Ma stopień Harcmistrza.

Brał ochotniczy udział w wojnie obronnej w 1939 roku (obrona Warszawy i Modlina, gdzie poległ Jego starszy brat), był jeńcem wojennym. Należy do Związku Kombatantów Rzeczpospolitej Polskiej i byłych Więźniów Politycznych.

Do Związku Mierniczych Rzeczpospolitej Polskiej wstąpił w 1948 roku, mieszkając i pracując wówczas w Chojnicach. Po przeniesieniu do Gdańska zaczął udzielać się społecznie w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich, początkowo w Kole, w którym pełnił funkcję sekretarza a następnie przewodniczącego. Wybrany do Zarządu Oddziału pełnił w nim funkcję sekretarza, skarbnika, wiceprzewodniczącego, a w latach 1961-1965 i 1989-1992 Przewodniczącego Zarządu Oddziału w Gdańsku. Był przez wiele lat członkiem Zarządu Głównego SGP. W latach 1995-2004 działał w Głównym Sądzie Koleżeńskim SGP jako jego wiceprzewodniczący. Przez kilkanaście lat pracował w wojewódzkich organach Naczelnej Organizacji Technicznej.

W uznaniu zasług jakie wniósł Kol. Jerzy Stawowski w rozwój Stowarzyszenia Geodetów Polskich, XXXII Zjazd Delegatów SGP, obradujący w dniach 11-13.05.1995 roku w Kaliszu nadał Mu godność Członka Honorowego SGP.

Posiada wiele odznaczeń państwowych resortowych i organizacji społecznych, między innymi: Krzyż Oficerski oraz Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Złoty i Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, Złota i Srebrna Odznaka Honorowa NOT, Diamentowa i Złota Odznaka Honorowa SGP.

Władysław Surmacki, geodeta. Urodził się dnia 20 października 1888 r. w Proszowicach, zamordowany 28 maja 1942 r. w Magdalence.

Wykładowca na Wydziale Inżynierii Politechniki Warszawskiej, Prezes Stowarzyszenia Mierniczych Przysięgłych RP, wiceprezes Międzynarodowej Federacji Mierniczych, podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, Szef Sztabu Głównego Tajnej Armii Polskiej, współzałożyciel konspiracyjnej organizacji Związek Organizacji Wojskowej w Auschwitz-Birkenau, pierwszy komendant wojskowej organizacji w Auschwitz i wykonawca tajnych map tego obozu – ps. „Sławek”, „Stefan”.

Władysław Surmacki uczęszczał do szkół w Warszawie. Studiował topografię i geodezję, a po ukończeniu studiów uzyskał tytuł inżyniera w Moskwie w 1914 roku. W młodości związany był z pracami konspiracyjnymi Ligi Niepodległościowej i I Korpusem Polskim w Rosji gen. Józefa Dowbora Muśnickiego. W walkach, w czasie I wojny światowej, dowodził jako major oddziałem rosyjskim artylerii konnej w Warszawie. Brał udział w wojnie w 1920 r. Od października 1920 r. do maja 1926 r. był dowódcą 1 dywizjonu artylerii konnej.

Pracował w Wojskowym Instytucie Geograficznym i wykładał topografię. Założył rodzinę w 1925 r. Po zamachu majowym 1926 został usunięty z wojska. Po odejściu z wojska, w 1929 r., założył przedsiębiorstwo geodezyjne, które prowadził do 1939 r. Został osadnikiem wojskowym w powiecie lidzkim.

Podczas wojny z Niemcami we wrześniu 1939 roku Władysław Surmacki zgłosił się na ochotnika do udziału w walkach, lecz został odrzucony jako zbyt stary. Na początku września, kiedy Niemcy ogarnęli zachodnią Polskę, uciekł, chcąc walczyć w obronie wschodnich terenów swojej ojczyzny. W połowie września, dzień przed najazdem sowietów na Polskę, miał szansę na opuszczenie kraju i przedostanie się do Wielkiej Brytanii, ale zdecydował się pozostać i walczyć w polskim ruchu oporu.

W maju 1940 r. Władysław Surmacki został po Witoldzie Pileckim szefem Sztabu Głównego Tajnej Armii Polskiej (TAP), jednej z grup polskiego podziemia. Był też szefem Zawiązku Oddziału III (wyszkoleniowo-operacyjnego) TAP.

W lecie 1940 został aresztowany wraz Władysławem Deringiem i wysłany do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau Jako (więzień nr 2759) został zatrudniony w charakterze inżyniera geodezji w obozie biura konstrukcyjnego. Jego prace pozwalały mu na wyjście na zewnątrz obozu i na przemycanie listów, a w październiku ułatwiło zorganizowanie wojskowego podziemia w Auschwitz-Birkenau.

W sierpniu 1940 r., po aresztowaniu ppłka Władysława Surmackiego odbyła się odprawa kierownictwa TAP, na której zaproponowano, by przedostać się do obozu KL Auschwitz i zorganizować ucieczkę aresztowanych. Do misji tej zgłosił się na ochotnika Witold Pilecki, który 19 września 1940 roku pozwolił się aresztować w czasie łapanki, w przeszukiwanym mieszkaniu. W obozie Władysławem Surmacki z członkami TAP z Witoldem Pileckim, Władysławem Deringiem, Janem Danglem, Stanisławem Maringe i innymi, założył konspiracyjną organizację Związek Organizacji Wojskowej. Utrzymywał kontakt z Warszawą. Został pierwszym dowódcą tej Wielkiej Piątki w ZOW, która stanowiła najważniejsze ogniwo i składała się z osób o absolutnym zaufaniu.

W marcu 1942 r. Władysław Surmacki został zwolniony za wstawiennictwem kolegi – niemieckiego inżyniera. Z obozu zabrał meldunki i mapy. Ale natychmiast został ponownie aresztowany i osadzony w więzieniu na Pawiaku w Warszawie.

Władysław Surmacki został zabrany do lasu w Magdalence i rozstrzelany, wraz z 223 Polakami 28 maja 1942 roku. Pochowany został z innymi, w masowych grobach, a później przeniesiono jego zwłoki na miejscowy cmentarz w Łazach.

I Walne Zgromadzenie Delegatów Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej zorganizowane w dniach 15-16 września 1945 roku w Warszawie. Był to pierwszy Zjazd środowiska technicznego, które zorganizowało się po wojnie. Przewodniczący Walnego Zgromadzenia Kol. Jan Piotrowski podał wniosek o nadanie pośmiertnie Kol. Władysławowi Surmackiemu, długoletniemu Prezesowi Związku Mierniczych Przysięgłych, zamordowanemu przez Niemców, godności Pierwszego Prezesa Honorowego Związku Mierniczych RP. Wniosek przyjęto przez aklamację.

Kol. Igor Szantyr urodził się w dniu 1 marca 1902 roku w Warszawie. W czasie I wojny światowej przenosi się wraz z rodziną do Moskwy. Do kraju wraca w 1921 roku i rozpoczyna naukę w Państwowej Szkole Mierniczej we Lwowie. Szkołę kończy w 1924 roku. Rozpoczyna pracę zawodową najpierw u mierniczego przysięgłego inż. Wł. Rojewskiego we Lwowie, a potem w biurze Wł. Kłodnickiego w Toruniu. W latach 1937-1939 prowadzi w Toruniu własne biuro mierniczego przysięgłego. W okresie okupacji pracował w biurze R, Krügera w Toruniu. Należał do konspiracyjnej organizacji „Batalion Pomorski”.Po wojnie, najpierw pracuje w Komitecie Miejskim PPR w Toruniu, a następnie zostaje mianowany wiceprezesem Wojewódzkiego Urzędu Ziemskiego w Bydgoszczy. W roku 1947 przenosi się do Łodzi i zostaje zatrudniony na stanowisku dyrektora Działu Rolnictwa i Reform Rolnych. W 1949 roku obejmuje stanowisko naczelnika wydziału w Ministerstwie Rolnictwa, a rok później stanowisko dyrektora administracyjnego Centrali Państwowych Przedsiębiorstw Mierniczych. W roku 1951 powraca do Łodzi i obejmuje stanowisko naczelnego inżyniera w Miejskim Przedsiębiorstwie Mierniczym w Łodzi. W 1968 roku przechodzi na emeryturę.

Był aktywnym działaczem społecznym, najpierw w Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej a potem w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich. Na IV Walnym Zgromadzeniu ZMRP, które obradowało w dniach 5-6 marca 1949 roku, został wybrany na Prezesa Związku. Funkcję tę pełnił przez trzy kadencje do 1953 roku. W tym czasie był również członkiem Prezydium Rady Głównej NOT. W latach 1955-1967 był członkiem Zarządu Głównego SGP, a w latach 1967-1970 członkiem Głównego Sądu Koleżeńskiego SGP. Oprócz pracy w Zarządzie Głównym SGP, ofiarnie działał w Oddziale Łódzkim. W okresie od 1954 do 1960 roku pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Postępu Technicznego, a w latach 1961- 1967 wiceprzewodniczącego Zarządu Oddziału.

XXIII Zjazd Delegatów SGP, który odbył się w dniach 3-4 marca 1970 roku w Gdyni, mając na uwadze wielki wkład pracy Kol. Igora Szantyra w rozwój Stowarzyszenia, nadał Mu godność Członka Honorowego SGP.

Za pracę zawodową i społeczną był wielokrotnie odznaczany. Posiadał: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, złotą Odznakę „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”, brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, Honorową Odznakę m. Łodzi, Odznakę 1000-lecia, złotą Odznakę Honorową SGP.

Zmarł w dniu16 kwietnia 1973 roku i został pochowany na Cmentarzu na Dołach w Łodzi.

Kol. Marian Zygmunt Szymański urodził się w dniu 12 września 1929 roku w Częstochowie. Tamże, w roku 1943 ukończył szkołę powszechną (okres okupacji) i zaczął pracować jako uczeń zecera w drukarni, uczęszczając jednocześnie do szkoły zawodowej oraz na tajne komplety nauczania w zakresie gimnazjum.. Po wyzwoleniu kontynuuje naukę w Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Częstochowie, gdzie w roku 1949 uzyskuje świadectwo dojrzałości. W szkole tej należał do organizacji młodzieżowych OM TUR, ZMP, był aktywnym członkiem harcerstwa i drużynowym drużyny skautów oraz członkiem orkiestry dętej.

W roku 1949 podejmuje studia w Wyższej Szkole Administracyjno-Handlowej w Częstochowie, pracując jednocześnie w Zakładach Przemysłu Włókienniczego. W związku z przeniesieniem się w roku 1950 całej rodziny do Warszawy, przerywa studia w Częstochowie i rozpoczyna studia na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej, gdzie w roku 1954 uzyskuje dyplom inżyniera geodety w zakresie geodezji gospodarczej a w roku 1956 dyplom magistra nauk technicznych ze specjalnością geodezji rolnej i leśnej.

W roku 1969 uzyskuje stypendium Rządu Francuskiego, w ramach którego odbywa staż w licznych francuskich instytucjach z zakresu scalania gruntów i katastru nieruchomości.

Pracę zawodową rozpoczął już w roku 1954 w biurze projektów, następnie w Grupie Interwencyjnej Ministerstwa Rolnictwa (1957) oraz w Ministerstwie Rolnictwa (1959-1971). W roku 1971 na wniosek Prezesa Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii przeniesiony zostaje służbowo do pracy w tym Urzędzie, skąd w roku 1988 przechodzi na emeryturę. Jako emeryt od roku 1988 do roku 2002 kieruje pracami Zespołu Rzeczoznawców SGP. Posiada uprawnienia zawodowe w zakresie geodezji i kartografii i rzeczoznawstwa majątkowego.

Prowadził wykłady i ćwiczenia na Politechnice Warszawskiej, Wyższej Szkole Rolniczej (obecnie Uniwersytet) w Olsztynie, Politechnice Gliwickiej, Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie i Wyższej Szkole Gospodarki Nieruchomościami w Warszawie.

W okresie pracy zawodowej pełnił różne funkcje, a mianowicie: projektanta, inspektora nadzoru, wicedyrektora departamentu w Ministerstwie Rolnictwa, Pełnomocnika Rządu ds delimitacji granicy państwa w rejonie zbiornika wodnego w Czorsztynie, Wiceprezesa Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii, zastępcy kierownika kontraktu w Iraku.

Brał udział w licznych pracach naukowych i badawczych. Był członkiem: Rady Geodezyjnej i Kartograficznej, Rady Naukowej Instytutu Geodezji i Kartografii, Rady Naukowej Centrum Informatycznego Geodezji i Kartografii, Głównej Komisji Urbanistycznej oraz Komisji przy Ministrze Górnictwa ds budowy Zagłębia Bełchatowskiego.

Od roku 1955 aktywnie działa w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich. Najpierw w Kole przy Ministerstwie Rolnictwa a od 1963 roku przez wiele lat był członkiem Zarządu Głównego SGP. W latach 1967-1972 oraz 1974-1975 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Zarządu Głównego SGP, a w latach 1972-1974 był Przewodniczącym Zarządu Głównego. Pracował w Głównych Komisjach i Sekcji Naukowej Urządzeń Rolnych i Leśnych. Był znanym i aktywnym działaczem Międzynarodowej Federacji Geodetów (FIG).

W uznaniu wieloletniej, aktywnej działalności w SGP, XXXIII Zjazd Delegatów SGP, który odbył się w dniach 28-30.05.1998 roku w Lublinie nadał Mu godność Członka Honorowego SGP.

Za pracę zawodową i społeczną otrzymał liczne wyróżnienia i odznaczenia, w tym: Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Polonia Restituta, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, Odznakę 1000 lecia Państwa Polskiego, a także wyróżnienia i odznaczenia resortowe, samorządowe i organizacji społecznych.

Strona w budowie

Strona w budowie

Kol. Stanisław Trautsolt urodził się w dniu 8 maja 1923 roku w Siedlcach w rodzinie o tradycji geodezyjnej (ojciec Cyprian oraz trzech stryjów Konstanty, Antoni i Karol studiowali w Moskiewskim Instytucie Mierniczym). W czasie okupacji pracował, pod kierunkiem ojca, przy pomiarach projektowych związanych ze scalaniem gruntów w powiecie Siedlce i Węgrów, wykonywał również prace kameralne. Po wyzwoleniu w roku 1946 rozpoczął studia na Wydziale Geodezyjnym Politechniki Warszawskiej.. W trakcie studiów pracował w charakterze młodszego asystenta w Katedrze Urządzeń Rolnych i Leśnych na Wydziale Geodezyjnym Politechniki Warszawskiej. Po otrzymaniu dyplomu w roku 1951 został starszym asystentem a potem adiunktem. W 1964 roku uzyskuje stopień doktora nauk technicznych, a w 1972 roku zostaje mianowany na stanowisko docenta. Od 1972 do 1983 kierował Zespołem dydaktycznym Geodezyjnych Urządzeń Terenów Rolnych i Leśnych w ramach Instytutu Geodezji Gospodarczej. W latach 1972-1989 pełnił funkcję wicedyrektora Instytutu Geodezji Gospodarczej, a w latach 1982-1989 był prodziekanem Wydziału Geodezji i Kartografii PW.

W 1969 roku został powołany na członka Rady Naukowo-Technicznej przy Ministrze Rolnictwa, następnie w roku 1970 powołano Go na członka Rządowej Komisji ds. Scaleń Gruntów.

Prowadzona działalność naukowa Kol. Stanisława Trautsolta skupiała się na problematyce urządzeniowo rolnej ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień dokładności pozyskiwania danych metodami graficznymi oraz problematyki efektywności scaleń.

Na emeryturę odszedł w 1991 roku.

Kol. Stanisław Trautsolt był wybitnym działaczem społecznym w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich. Brał aktywny udział w Sekcji Naukowej Geodezyjnych Urządzeń Rolnych. W latach 1979-1994 przewodniczył pracom tej Sekcji. Był członkiem Zarządu Głównego SGP.

Bardzo ściśle współpracował z czasopismem „Przegląd Geodezyjny”. O 1972 do końca życia wchodził w skład kolegium redakcyjnego PG pełniąc funkcje redaktora działowego zajmującego się problematyką urządzeniowo-rolną zamieszczaną na łamach czasopisma.

W uznaniu zasług Kol. Stanisława Trautsolta dla Stowarzyszenia, XXXII Zjazd Delegatów SGP, odbywający się w Kaliszu w dniach 11-13 maja 1955 roku, nadał Mu godność Członka Honorowego SGP. Za wybitne zasługi w pracy naukowej, dydaktycznej i społecznej otrzymał wiele odznaczeń, między innymi: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty, Srebrny i Brązowy Krzyż Zasługi, Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, Złota Odznaka „Za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii”, Odznaka Zasłużony Pracownik Rolnictwa, Odznaka „Zasłużony dla Politechniki Warszawskiej”, Medal Honorowy „Zasłużony dla Uczelni AR-T Olsztyn, Odznaki Honorowe NOT i SGP i inne.

Zmarł 5 maja 1997 roku i został pochowany na cmentarzu

Strona w budowie

Kol. Stanisław Janusz Tymowski urodził się10 października 1912 roku w Warszawie. W 1930 roku ukończył Gimnazjum humanistyczne im. Adama Mickiewicz i w tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Geodezji Politechniki Warszawskiej, które ukończył w 1936 roku.

Na początku pracował w prywatnym biurze mierniczym Po trzech latach pracy i zdaniu egzaminu państwowego otrzymał uprawnienia zawodowe. W 1939 roku założył w Warszawie własne biuro miernicze.

We wrześniu 1939 roku został powołany do wojska i brał udział w walkach z wojskami niemieckimi. W okresie okupacji prowadził własne biuro miernicze. Był żołnierzem Armii Krajowej i w czasie Powstania Warszawskiego walczył na Żoliborzu w Zgrupowaniu Żywiciela, był ranny.

Po wojnie w 1945 roku został zatrudniony w Biurze Pomiarów Zarządu Miejskiego m.st. Warszawy, po czym przeniósł się do Głównego Urzędu Pomiarów Kraju, gdzie kierował pracami przy pomiarach lotnisk, portów i miast. W 1948 roku został przeniesiony do pracy w NOT i mianowany zastępcą sekretarza generalnego ds. piśmiennictwa technicznego, następnie przez pewien czas kierował pismem „Przegląd Techniczny”. Nieprzerwanie od 1945 roku aż do przejścia na emeryturę w 1978 roku, był redaktorem naczelnym czasopisma „Przegląd Geodezyjny” – organu Stowarzyszenia Geodetów Polskich.

Bardzo aktywnie działał, najpierw w Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej a potem po zmianie nazwy w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich.. Był jednym z 23 Kolegów biorących w 1945 roku udział w pierwszym zebraniu organizacyjnym Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej. Został wybrany do Komitetu Organizacyjnego Związku oraz organizacji I Walnego Zgromadzenia Delegatów ZMRP. Był jednym z 20 członków założycieli Związku, którzy podpisali projekt statutu przedłożonego władzom do zatwierdzenia. Od 1945 roku, przez sześć kolejnych kadencji, był członkiem Zarządu Głównego ZMRP, a w latach 1959-1951 jego wiceprezesem. W latach 1983-1986 pełnił funkcję przewodniczącego Głównego Sądu Koleżeńskiego.

Wielką pasją Kol. Stanisława J. Tymowskiego były sprawy związane z czasopiśmiennictwem technicznym a szczególnie z geodezyjnym. Jeszcze nie został powołany Związek, a już zabiegał o wznowienie wydawania czasopisma Przegląd Geodezyjny. Zabiegi uwieńczone zostały sukcesem, pierwszy numer Przeglądu Geodezyjnego ukazał się w lipcu 1945 roku, dwa miesiące przed I Walnym Zgromadzeniem Delegatów ZMRP i był pierwszym czasopismem technicznym, jaki ukazał się w Warszawie po wojnie.. Naczelnym redaktorem Przeglądu Geodezyjnego został Kol. Stanisław J. Tymowski. W latach 1970-1979 był członkiem Rady Prasy Technicznej organu opiniodawczego i doradczego Ministerstwa Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki oraz NOT. Po roku 1980 brał udział w pracach nowej Rady Prasoznawstwa.

W uznaniu wielkich zasług wniesionych w powstanie i rozwój Stowarzyszenia, XXVIII Zjazd Delegatów SGP, obradujący w dniu 13 maja 1983 roku w Krakowie, nadał Mu najwyższą godność w Stowarzyszeni – Członka Honorowego SGP,

Za zasługi w pracy zawodowej i społecznej otrzymał szereg odznaczeń państwowych, resortowych i odznak honorowych. Posiadał między innymi: Krzyż Walecznych, Krzyż Armii Krajowej, Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty, Srebrny i Brązowy Krzyż Zasługi, Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznakę Honorową NOT, Złotą Odznakę Honorową SGP, Złotą Odznakę Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL, Odznakę Zasłużony Działacz Kultury i inne.

Zmarł w dniu 30 września 1986 roku i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (Katolickim) w Warszawie.

Strona w budowie

Kol. Edward Warchałowski urodził się 4 października 1885 roku w powiecie stopnickim Ukończył seminarium nauczycielskie oraz szkołę mierniczą w Pskowie. Następnie pobierał naukę w Instytucie Geodezyjnym w Moskwie, jednocześnie studiując matematykę na Wydziale Matematycznym Uniwersytetu Moskiewskiego. Studia kończy w 1911 roku i rozpoczyna pracę w Katedrze Geodezji Instytutu Geodezyjnego. W roku 1912 na podstawie pracy „Badania aparatu bazowego W. Struwego” zdaje egzamin adiunkcki (odpowiednik obecnego egzaminu doktorskiego). W roku 1915 zostaje mianowany docentem i obejmuje Katedrę Rachunku Prawdopodobieństwa i Wyrównawczego w Instytucie Geodezyjnym. W tymże roku pisze pracę habilitacyjną pt. „Niwelacja o najwyższej dokładności” i przedstawia ją w Instytucie Inżynierów Komunikacji. W 1918 roku zostaje mianowany profesorem zwyczajnym i obejmuje Katedrę Geodezji.

W 1921 roku wraca do kraju, gdzie rozpoczyna pracę, jako wykładowca, na Wydziale Mierniczym Politechniki Warszawskiej. W 1922 roku, jako profesor zwyczajny, obejmuje Katedrę Miernictwa I. W latach 1922-1924 był sekretarzem Senatu Akademickiego, a w latach 1924-1926 – delegatem do Senatu z Wydziałów: Inżynierii Wodnej i Miernictwa. Od roku 1924 do 1933 był dziekanem tych wydziałów. W latach 1933-1936 pełnił funkcję Rektora Politechniki Warszawskiej.

W czasie wojny i okupacji prowadzi, pod szyldem Państwowej Szkoły Budownictwa Lądowego i Wodnego łącznie z wydziałem mierniczym, a potem Państwowej Wyższej Szkoły Technicznej, tajne nauczanie.

Po wojnie w 1945 roku staje na czele Komitetu Odbudowy Politechniki Warszawskiej, jednocześnie w latach 1945-1952 pełni funkcję Rektora Politechniki Warszawskiej. W tym czasie organizuje Geodezyjny Instytut Naukowo-Badawczy i w latach 1945-1949 jest jego dyrektorem. W latach 1949-1951 piastuje godność Prezesa Głównego Urzędu Pomiarów Kraju.

Był organizatorem Wydziału Geodezji Politechniki Warszawskiej, współuczestniczył w organizowaniu Wydziału Geodezji Górniczej na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie.

Kol. Edward Warchałowski był przewodniczącym Komitetu Geodezji PAN, przewodniczącym Rady Naukowej Geodezyjnego Instytutu Naukowo-Badawczego a także przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Geofizycznego.

Był bardzo aktywnym działaczem społecznym. W okresie międzywojennym pełnił, między innymi, .następujące funkcje, był: prezesem Polskiego Towarzystwa Astronomicznego, wiceprzewodniczącym Polskiego Towarzystwa Fotogrametrycznego, sekretarzem Polskiego Komitetu Międzynarodowej Unii Geodezyjno-Geofizycznej, członkiem Akademii Nauk Technicznych:

Po wojnie w 1945 roku był jednym z dwudziestu członków założycieli Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej, którzy podpisali się pod statutem złożonym do Wydziału Ogólnego Zarządu Miejskiego m. St. Warszawy z wnioskiem o rejestrację organizacji. Na I Walnym Zgromadzeniu Delegatów został wybrany w skład Głównego Sądu Koleżeńskiego. Był przewodniczącym kolegium redakcyjnego Przeglądu Geodezyjnego.

N III Walnym Zgromadzeniu Delegatów ZMRP, który odbył się w dniach 6-8 marca 1948 roku w Sopocie, nadano Kol. Edwardowi Warchałowskiemu godność Członka Honorowego ZMRP.

Posiadał odznaczenia państwowe: Order Sztandaru Pracy I kl., Ordery Odrodzenia Polski kl. III i IV, Złoty Krzyż Zasługi i inne.

Zmarł 6 marca 1953 roku i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.

Kol. Stanisław Marcin Wiliński urodził się 17 listopada 1934 roku w Biskupicach. Naukę rozpoczął w szkole niemieckiej, a po wojnie kontynuował ją w polskiej szkole podstawowej, którą ukończył w 1948 roku. Następnie uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Chełmży, które ukończył w 1952 roku. W latach 1953-1954 pracował w urzędzie powiatowym w Toruniu.

Zasadniczą służbę wojskową odbywał w latach 1954-1956, a kończąc ją podjął studia na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej, które ukończył w 1961 roku. Po odbyciu rocznego staży asystenckiego w Katedrze Geodezji Wyższej u prof. Czesława Kameli, rozpoczął, w 1962 roku, pracę zawodową w Państwowym Przedsiębiorstwie Geodezyjnym w Warszawie, gdzie do 1971 roku zajmował się triangulacją. Obok pomiarów klasycznych prowadził pomiary długości boków w sieci triangulacji państwowej. W sezonach 1968 i 1969 wykonał pomiar odcinka boku „trójkąta satelitarnego” Berlin-Leningrad-Sofia dalmierzem radzieckim EOD-1, z dokładnością znacznie lepszą niż wymagania stawiane triangulacji 1 klasy.

W 1971 roku podjął pracę w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Geodezyjnym Gospodarki Komunalnej w Bydgoszczy, które w 1974 roku weszło w skład powołanego wtedy Okręgowego Przedsiębiorstwa Geodezyjno-Kartograficznego. Prowadził tam prace realizacyjne na budowie dużej fabryki, a potem opracował program mapy zasadniczej dla poszczególnych powiatów ówczesnego województwa bydgoskiego. W latach 1974-1978 realizował, metodą trilateracji, podstawową osnowę poziomą na obszarze obejmującym dwie trzecie powierzchni Iraku. Problemy koncepcyjne i projektowe zakładanej osnowy wymagały bieżącego rozwiązywania, takich zagadnień jak: organizacja i planowanie pracy grupy terenowej, prowadzenie wywiadu terenowego, pomiar długości boków między punktami wzajemnie niewidocznymi, wyznaczanie współczynnika refrakcji na potrzeby niwelacji trygonometrycznej, wykorzystanie refrakcji dla uzyskania wyższej dokładności mierzonych boków. Część tych zagadnień rozwiązywał we współpracy z Ryszardem Pażusem.

Od 1978 roku, pracował w OPGK w Bydgoszczy na stanowisku kierownika pracowni dokumentacji, a od 1988 roku do przejścia na emeryturę w roku 1999 kierował pracami zakładu OPGK w Toruniu. Prowadził tam prace w wielu asortymentach, wśród nich było projektowanie i wykonanie szczegółowej osnowy geodezyjnej poziomej (drugiej i trzeciej klasy) i wysokościowej trzeciej klasy na potrzeby miasta Torunia; pomiary i opracowanie numerycznej mapy zasadniczej i mapy ewidencji gruntów oraz modernizacja ewidencji gruntów i budynków Torunia. Znaczący obszar prac był związany z obsługą budowy odcinka autostrady pod Toruniem, na którego potrzeby opracował i wykonał nowatorską osnowę realizacyjną. Dla potrzeb obsługi geodezyjnej budowy przeprawy mostowej przez Wisłę oraz obiektów inżynierskich zaprojektował i wykonał osnowę stabilizowaną filarami, które pozwalały na wymuszone centrowanie instrumentów.

Na początku lat dziewięćdziesiątych odbył studia podyplomowe na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie z zakresu szczegółowych osnów geodezyjnych, a także szacowania nieruchomości.

Żonaty od 1969 roku, ma żonę Sabinę, dzieci Michała, Ewę i Wita oraz sześcioro wnuków.

Do SGP wstąpił 1 października 1959 roku, a aktywną działalność rozpoczętą w 1979 roku prowadzi nieprzerwanie do chwili obecnej, pełniąc szereg funkcji w bydgoskim zarządzie oddziału i w Zarządzie Głównym Stowarzyszenia. W latach 1979-1988 oraz 2001-2013 sekretarz Zarządu Oddziału SGP; 1988-1995 przewodniczący Zarządu Oddziału SGP; 2010-2017 członek Zarządu Głównego SGP; 2006-2017 sekretarz Głównej Komisji Etyki Zawodowej SGP; 1988-1994 oraz od 2004 członek Bydgoskiej Rady Federacji Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych NOT. Od 2009 członek Rady Konsultacyjno-Programowej „Przeglądu Technicznego”; od czerwca 2008 członek Kolegium Redakcyjnego „Przeglądu Geodezyjnego”; od czerwca 2002 redaguje biuletyn informacyjny SGP w Bydgoszczy „Informacje”; od marca 2008 do czerwca 2010 redagował biuletyn informacyjny Bydgoskiej Rady Federacji Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych NOT. Przez jedną kadencję, na początku lat dziewięćdziesiątych był członkiem Państwowej Rady Geodezyjnej i Kartograficznej. Jest inicjatorem i uczestniczył w wykonaniu wielu przedsięwzięć podejmowanych przez Zarząd Oddziału SGP w Bydgoszczy. Ważnym obszarem jego aktywności jest upowszechnianie informacji o wydarzeniach mających miejsce w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich, ale także w innych stowarzyszeniach i organizacjach w województwie i kraju.

Odznaczony: Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi; Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Członek Honorowy Bydgoskiej Rady Federacji Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych NOT. Wyróżniony odznaczeniami resortu geodezji, obronności, Medalem Prezydenta Miasta Bydgoszczy i Medalem Starosty Bydgoskiego oraz stowarzyszeniowymi: Diamentową Odznaką Honorową SGP; Diamentową Odznaką Honorową NOT; medalem „Za zasługi dla NOT w Bydgoszczy”; medalem SGP „W uznaniu zasług”; medalem im. Feliksa Kucharzewskiego „za zasługi dla piśmiennictwa technicznego”, „Medalem 100-lecia SGP”.

Strona w budowie

Kol. Bolesław Wolny urodził się 5 stycznia 1935 r we Lwowie.

W latach 1952 – 57 studiował na Wydziale Geodezji Górniczej Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie uzyskując dyplom mgr inż. w specjalności geodezji przemysłowej.

Do Stowarzyszenia Geodetów Polskich należy od 1957 r.

Pracę zawodową rozpoczął w 1957 r w Poznańskim Przedsiębiorstwie Mierniczym – Wydział w Szczecinie. Tu prowadząc prace związane z pomiarem wybrzeża, toru wodnego Świnoujście – Szczecin i portów zetknął się z zagadnieniami gospodarki morskiej, którą później z sukcesami zajmował się w całym zawodowym życiu. W latach 1962 -72 pracował w szczecińskiej Delegaturze GUGIK najpierw jako starszy inżynier a później jako jej kierownik.

Od 1973 r do 1985 r w zmieniających się warunkach organizacyjnych kierował wojewódzką administracją geodezyjną. W latach 1985 – 90 pracuje w OPGK w Szczecinie jako kierownik Zakładu Inżynierii i Wydawnictw i szef Wojewódzkiego Zespołu Uzgadniania Dokumentacji Projektowej. W roku 1991 przechodzi do pracy w Urzędzie Wojewódzkim na stanowisko Kierownika Oddziału Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego. Od 1977 r. do 1987 r. działał w Radzie Geodezyjnej i Kartograficznej przy Prezesie GUGiK, a w latach 1985 do 1996 był członkiem Komisji Kwalifikacyjnej ds. Uprawnień Zawodowych. W roku 1999 r. przechodzi na emeryturę.

Działalność w Stowarzyszeniu Geodetów Polskich rozpoczął w 1957 r. W krótkim czasie stał się jednym z najaktywniejszych. Przez wiele lat przewodniczył kołom zakładowym w Urzędzie Wojewódzkim i Okręgowym Przedsiębiorstwie Geodezyjno – Kartograficznym będąc równocześnie członkiem zarządu oddziału. W latach 1986 – 89 był Przewodniczącym Zarządu Oddziału, a w latach 1981 – 86 członkiem Rady Technicznej NOT w Szczecinie.

Przez wiele lat, do roku 1990 był aktywnym działaczem spółdzielczości mieszkaniowej w Szczecinie.

Kolega Bolesław Wolny ma w swoim dorobku około 400 publikacji z dziedziny geodezji i kartografii, ale też historii i pamiętnikarstwa drukowanych m.in. w prasie lokalnej – „Głos Szczeciński”, „Przegląd Zachodniopomorski”, „Kościół nad Odrą i Bałtykiem”.

Od roku 1961 jest stałym autorem „Przeglądu Geodezyjnego”.

Jego opracowanie: „Kartograficzna rekonstrukcja topografii wczesnośredniowiecznego Szczecina” opublikowane jest w tomie XI wydawnictwa PAN – „Z dziejów kartografii”.

Był redaktorem wydanej przez OPGK w 1990 r., teki historycznych map Pomorza Zachodniego pochodzących ze zbiorów Archiwum Państwowego w Szczecinie i archiwów niemieckich. W ramach tego opracowania po raz pierwszy została wydana drukiem sławna mapa Księstwa Pomorskiego z 1618 r. autorstwa Eliharda Lubinusa, dla której wykonał „Ocenę geometryczno – matematyczną”. Wysoki poziom tej pracy znalazł uznanie środowiska naukowego co znalazło wyraz w zamieszczeniu go w publikacjach Uniwersytetu Szczecińskiego.

Kolega Bolesław Wolny jest od lat kustoszem pamięci o historii i ludziach ją tworzących naszego środowiska zawodowego. Od wielu lat gromadził wspomnienia, pamiętniki, inne świadectwa ocalające pamięć o pierwszych geodetach i ich pracy na ziemi szczecińskiej.

Będąc w latach 1973 – 81 redaktorem wydawanego przez Zarząd Oddziału w Szczecinie kwartalnika „Informator Geodety”, publikował te materiały by pamięć o tych pierwszych trudnych latach i ludziach w nich żyjących nie zaginęła. Z jego inicjatywy i dzięki jego pracy wyszły do tej pory drukiem dwa tomy pod wspólnym tytułem: „Opowieści i wspominki o geodetach i geodezji”. Materiały te, jako bardzo wartościowe, przyjęte zostały do zbiorów Książnicy Pomorskiej. Przeprowadził skuteczne zbiegi, dzięki którym Archiwum Państwowe w Szczecinie zgodziło się przyjąć do swoich zasobów zbiory dokumentacji Oddziału SGP w Szczecinie. Tym samym, dokumenty zaświadczające o naszej działalności zostaną w zbiorach archiwum przechowane na zawsze.

Kolega Bolesław Wolny w uznaniu swej wieloletniej pracy i działalności został uhonorowany m.in. 2008 – Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski; 2008 – Odznaką Honorową „Gryf Zachodniopomorski”; 2007 – Diamentową Odznaką Honorową SGP.

XXXVIII Zjazd Delegatów SGP obradujący w Lidzbarku Warmińskim, w 2013 r. nadał Mu godność Członka Honorowego SGP.

Zmarł 22 grudnia 2018 r. w Szczecinie. Pochowany został na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie.